Na een slecht geslapen nacht om elf uur in Londen. Alwaar snel bleek dat het vliegtuig naar Amsterdam ruim een uur vertraging heeft. In Amsterdam blijkt dat de man waarbij onze auto geparkeerd staat, net even wat verder weg is dus de auto ophalen en dan mij oppikken met de bagage duurt langer dan verwacht. En dan in de file rond Amsterdam dus pas om half negen gaar en slaperig en hongerig thuis.
En als je dan de post openmaakt, sta je snel weer met beide benen op de grond. Het zit er weer op. Nadat we al 2 jaar geleden plannen maakten, hebben we het nu achter de rug. Een paar dagen uitrusten en dan weer denken over een volgende reis? Vast wel. Vooral even uitrusten, we hebben weer veel te druk gedaan, heel erg veel gezien en genoten maar we zijn allebei wel moe. Het slapen ging goed in de camper, goede matras maar ik mis toch wel het verstelbare bed. Ik en mijn rug dus. En de ruimte om Henk iets op te laten schuiven als hij bepaalde geluiden maakt die hij zelf nooit hoort.
En we missen Sierra, die halen we morgen. Dan ook de foto’s selecteren enzo. En de laatste routekaarten bijwerken anders komt het er niet meer van. In totaal hebben we 4437 km gereden, meer dan gepland maar het af en toe omrijden voor een cache tikt aan. Maar toch netjes onder de 4500 gebleven.
Het was fantastisch en een ervaring die we nooit vergeten. Een aanrader dus.
donderdag 26 juni 2008
woensdag 25 juni 2008
Inpakperikelen enzo
Vandaag de camper inleveren en dat betekent toch nog even hard aan het werk om alle bagage weer in te pakken. Zoals gewoonlijk hebben we deze vakantie nog wat kleding vuil gedragen en weggegooid en dat was eigenlijk best veel. Maar tja, als je dan weer spullen koopt, moet het toch weer passen in de koffers.
Met enig pas- en pushwerk lukt het gelukkig wel en de camper is van buiten vreselijk smerig en van binnen bijgehouden dus dat is niks extra werk. De buitenkant hoeven we gelukkig niet te doen.
Op ons gemak nemen we de rustige route naar Airdrie waar we een laatste cache oppikken als een soort laatste-in-Canada. Het inleveren gebeurt relaxt, het is rustig en als alles afgehandeld is, staat het busje al voor om ons weg te brengen naar de vlieghaven. We hebben geen haast, want we vliegen pas om half zeven. Dus ontspannen het laatste ritje en dan sta je in de aankomsthal. Waar zijn de tickets en paspoorten? De hele vakantie lagen ze in de magnetron omdat we die nooit gebruikten (want dan heb je stroom nodig en we slapen liever op parkcampings en daar is dat niet). Tja, gisteren zag ik het nog liggen en dacht dat Henk als hoofd inpakker dat ook zou regelen. (Als ik iets klaarzette wat mee moest, was Henk uit concentratie). En Henk is ze dus vergeten, ze liggen nog lekker in de magnetron.
En dan is het heerlijk dat je bij een goed bedrijf huurt, we bellen, ze kijken en bellen terug en de chauffeur komt zo snel mogelijk weer onze kant op. Ruim op tijd en zonder stress wachten we. Jaaaa Krishna, zonder stress, want we konden er niets meer aan doen. En zonder kosten omdat Fraserway dit service noemt. De warme douche voor Fraserway dus.
Het bleef natuurlijk wel de vraag, was Henk het vergeten of had ik het alvast op de vaste plek moeten opbergen?
En trouwens, de wachttijd hebben we buiten de luchthaven doorgebracht op een bankje IN DE ZON! De eerste en gelijk de laatste keer dat we rustig buiten zitten in de zon. Dus als we al wat bruin gekleurd zijn, is het door dat wachten.
En dan op weg naar huis. Een ruim vliegtuig want de beenruimte is groot. Geen eigen scherm, zelfs geen geluid van het entertainmentsysteem maar daarvoor kregen we een soort tegoedbon. Nou wij misten het niet. Wij proberen te slapen om de jetlag te overbruggen.
Met enig pas- en pushwerk lukt het gelukkig wel en de camper is van buiten vreselijk smerig en van binnen bijgehouden dus dat is niks extra werk. De buitenkant hoeven we gelukkig niet te doen.
Op ons gemak nemen we de rustige route naar Airdrie waar we een laatste cache oppikken als een soort laatste-in-Canada. Het inleveren gebeurt relaxt, het is rustig en als alles afgehandeld is, staat het busje al voor om ons weg te brengen naar de vlieghaven. We hebben geen haast, want we vliegen pas om half zeven. Dus ontspannen het laatste ritje en dan sta je in de aankomsthal. Waar zijn de tickets en paspoorten? De hele vakantie lagen ze in de magnetron omdat we die nooit gebruikten (want dan heb je stroom nodig en we slapen liever op parkcampings en daar is dat niet). Tja, gisteren zag ik het nog liggen en dacht dat Henk als hoofd inpakker dat ook zou regelen. (Als ik iets klaarzette wat mee moest, was Henk uit concentratie). En Henk is ze dus vergeten, ze liggen nog lekker in de magnetron.
En dan is het heerlijk dat je bij een goed bedrijf huurt, we bellen, ze kijken en bellen terug en de chauffeur komt zo snel mogelijk weer onze kant op. Ruim op tijd en zonder stress wachten we. Jaaaa Krishna, zonder stress, want we konden er niets meer aan doen. En zonder kosten omdat Fraserway dit service noemt. De warme douche voor Fraserway dus.
Het bleef natuurlijk wel de vraag, was Henk het vergeten of had ik het alvast op de vaste plek moeten opbergen?
En trouwens, de wachttijd hebben we buiten de luchthaven doorgebracht op een bankje IN DE ZON! De eerste en gelijk de laatste keer dat we rustig buiten zitten in de zon. Dus als we al wat bruin gekleurd zijn, is het door dat wachten.
En dan op weg naar huis. Een ruim vliegtuig want de beenruimte is groot. Geen eigen scherm, zelfs geen geluid van het entertainmentsysteem maar daarvoor kregen we een soort tegoedbon. Nou wij misten het niet. Wij proberen te slapen om de jetlag te overbruggen.
dinsdag 24 juni 2008
De laatste echte volle dag
De laatste volle dag in Canada en hij begint zoals zo vaak: regen en bewolking. Dus de vliegplannen worden geannuleerd, we willen niet wachten tot vanmiddag en we gaan maar eens aan het geocachen. Op de weg van Canmore naar Cochrane liggen er genoeg voor een korte wandeling dus heel langzaam komen we in de buurt van Cochrane. Onderweg veel moois gezien en langzaam verandert het landschap van stoere bergen met witte toppen naar glooiende groene vlaktes.
Een mooie afsluitingsdag die eindigt met een behoorlijk kampvuur van het overgebleven hout. Henk zorgt voor het inpakken want zijn idee daarover verschilt nogal met mijn idee. Ik ben een propper volgens hem en ik vind hem te netjes, alles is toch smerig en gaat de was in. Maar tja niet alles kan gepropt worden dus mag hij inpakken en opruimen en werk ik de logjes bij en het weblog.
Wat hebben we veel gezien! De vlakke landen ten zuiden van Calgary met enorme graanvelden en koeienranches, de rust van Waterton Park met de eerste sneeuw en wilde dieren, de pioniersdorpen in Kootenay, de verlatenheid en rust tussen Creston en Kootenay Bay. En de mijnwerkersdorpen en eerste hotsprrings in Slocan Range, Revelstoke and de nog in winterse buien gehulde Glacier National Park, het vruchtbare Salmon Arm met fruitkwekers en de door vulkanen vreemd gevormde afgetopte bergen bij Lytton met de Hell’s Gate en het machtig mooie Well’s Gray. Daar zagen we pas echt beren in meervoud en maakten we kennis met muggen (die ons later zelden opzochten) En dan natuurlijk de echte Rockys, eerst Mount Robson, dan Jasper, de Icefields Columbia, lake Louis en een uitstapje zodat we konden genieten van het prachtige vogelrijke wetland van Kootenay, terug naar Banff en haar overweldigende omgeving en dan via Canmore en de golvende velden van Alberta bij Cochrane morgen naar het startpunt.
En dan vergeet ik de railwerkers die de treinsporen hebben aanlegd waar we veel over gezien en gelezen hebben. En de Aziaten die verplicht te werk werden gesteld aan de aanleg van de Icefields Highway. En natuurlijk de indianen, wiens sporen gekoesterd worden. En al die snippertjes aanvullende info die we kregen bij het geocachen, over onbekende plekjes met gedenkstenen en historische informatie. Hoe en wat weten we nog over 10 jaar?
Morgenvroeg even vegen, douchen en dan camper inleveren en naar de vlieghaven. We vliegen pas rond half 7 maar we hebben een korte nacht. Nog wat tijd rondbrengen op Heathrow en ’s middags weer op Hollandse bodem. Bah eigenlijk hadden we nog wel 4 weken willen blijven, het begint nu hier ook zomers te worden.
Een mooie afsluitingsdag die eindigt met een behoorlijk kampvuur van het overgebleven hout. Henk zorgt voor het inpakken want zijn idee daarover verschilt nogal met mijn idee. Ik ben een propper volgens hem en ik vind hem te netjes, alles is toch smerig en gaat de was in. Maar tja niet alles kan gepropt worden dus mag hij inpakken en opruimen en werk ik de logjes bij en het weblog.
Wat hebben we veel gezien! De vlakke landen ten zuiden van Calgary met enorme graanvelden en koeienranches, de rust van Waterton Park met de eerste sneeuw en wilde dieren, de pioniersdorpen in Kootenay, de verlatenheid en rust tussen Creston en Kootenay Bay. En de mijnwerkersdorpen en eerste hotsprrings in Slocan Range, Revelstoke and de nog in winterse buien gehulde Glacier National Park, het vruchtbare Salmon Arm met fruitkwekers en de door vulkanen vreemd gevormde afgetopte bergen bij Lytton met de Hell’s Gate en het machtig mooie Well’s Gray. Daar zagen we pas echt beren in meervoud en maakten we kennis met muggen (die ons later zelden opzochten) En dan natuurlijk de echte Rockys, eerst Mount Robson, dan Jasper, de Icefields Columbia, lake Louis en een uitstapje zodat we konden genieten van het prachtige vogelrijke wetland van Kootenay, terug naar Banff en haar overweldigende omgeving en dan via Canmore en de golvende velden van Alberta bij Cochrane morgen naar het startpunt.
En dan vergeet ik de railwerkers die de treinsporen hebben aanlegd waar we veel over gezien en gelezen hebben. En de Aziaten die verplicht te werk werden gesteld aan de aanleg van de Icefields Highway. En natuurlijk de indianen, wiens sporen gekoesterd worden. En al die snippertjes aanvullende info die we kregen bij het geocachen, over onbekende plekjes met gedenkstenen en historische informatie. Hoe en wat weten we nog over 10 jaar?
Morgenvroeg even vegen, douchen en dan camper inleveren en naar de vlieghaven. We vliegen pas rond half 7 maar we hebben een korte nacht. Nog wat tijd rondbrengen op Heathrow en ’s middags weer op Hollandse bodem. Bah eigenlijk hadden we nog wel 4 weken willen blijven, het begint nu hier ook zomers te worden.
maandag 23 juni 2008
(we) Can More
Inderdaad, interessante cachedag rond Canmore. Vliegen ging weer niet door, nu eens door te veel wind. Morgen laatste kans dus.
Wat is het hier toch bijzonder mooi en afwisselend. Tenminste als je van bergen Vanmorgen op de camping nog een paar herten gezien en veel eekhoorntjes. Leuke beessies, bewegen razendsnel en staan zo weer doodstil.
Weer een prachtig en rustig meer ontdekt. Natuurlijk door geocachen.
En we verbazen ons over de gediciplineerdheid van de Canadese bestuurders. Een kruispunt kent een stopteken. Je moet dan stoppen en daarna rijden, in volgorde van aankomst van de bestuurder. Maakt dus niet uit wie van links of rechts komt. Dus gewoon wachten op je beurt. Iets voor Nederlanders????
Vanavond heeeeeerlijk gegeten. Ribeye van de elk, nog lekkerder en sappiger dan biefstuk, met een heerlijk krokant suikerkorstje, jammie. En een toetje om je vingers bij op te eten. In een schaaltje iets gebakkens, buitenkant krokant, binnenkant vloeibare chocolade. Daarnaast een paar aardbeien, sinasappelstukjes en ijs. Beetje ijs bij de mousse, of een stukje aarbeien, om je vingers af te likken.
Morgen laatste dag. We willen kijken of het lukt de 500ste cache van ons in Canada te vinden. Zal er om spannen denk ik. En we hebben dus nog een helicoptervlucht te doen en we hebben nog plannen een indianenmuseum te bezoeken, die in Banff was waardeloos. En morgenavond de camper opruimen en alvast zoveel mogelijk inpakken. We redden het niet met 1 tas minder thuis te komen, zoveel extra dingen gekocht. We willen daarover nog niet nadenken. We genieten gewoon nog even ;)
Wat is het hier toch bijzonder mooi en afwisselend. Tenminste als je van bergen Vanmorgen op de camping nog een paar herten gezien en veel eekhoorntjes. Leuke beessies, bewegen razendsnel en staan zo weer doodstil.
Weer een prachtig en rustig meer ontdekt. Natuurlijk door geocachen.
En we verbazen ons over de gediciplineerdheid van de Canadese bestuurders. Een kruispunt kent een stopteken. Je moet dan stoppen en daarna rijden, in volgorde van aankomst van de bestuurder. Maakt dus niet uit wie van links of rechts komt. Dus gewoon wachten op je beurt. Iets voor Nederlanders????
Vanavond heeeeeerlijk gegeten. Ribeye van de elk, nog lekkerder en sappiger dan biefstuk, met een heerlijk krokant suikerkorstje, jammie. En een toetje om je vingers bij op te eten. In een schaaltje iets gebakkens, buitenkant krokant, binnenkant vloeibare chocolade. Daarnaast een paar aardbeien, sinasappelstukjes en ijs. Beetje ijs bij de mousse, of een stukje aarbeien, om je vingers af te likken.
Morgen laatste dag. We willen kijken of het lukt de 500ste cache van ons in Canada te vinden. Zal er om spannen denk ik. En we hebben dus nog een helicoptervlucht te doen en we hebben nog plannen een indianenmuseum te bezoeken, die in Banff was waardeloos. En morgenavond de camper opruimen en alvast zoveel mogelijk inpakken. We redden het niet met 1 tas minder thuis te komen, zoveel extra dingen gekocht. We willen daarover nog niet nadenken. We genieten gewoon nog even ;)
zondag 22 juni 2008
Banff
Vandaag nauwelijks wat gedaan Banff en nauwe omgeving verkent, gewinkelt (nee sorry Lies geen wolzaak kunnen vinden), één enkele cache, indiaans museum bezocht wat meer leek op een soort: kijk eens wat ik gevonden heb) en gegeten in Banff en nog een ritje om wat wild te spotten maar het bleef bij een enkele hert en wat kromhoorngeiten. En natuurlijk eekhoorntjes
De camping is in vergelijking met gisteren uitgestorven. Heel toiletblok voor ons alleen, nou ja waarvoor dus.
Vanmorgen eventjes langs de weg op internet en de stand van Nederland in de EK gelezen, ach daar wordt je ook niet vrolijk van.
Canadezen zijn na 3 weken nog steeds erg vriendelijke mensen, ze stoppen altijd als je de weg oversteekt, dringen niet voor, zijn behulpzaam in de winkels, willen bijna altijd weten waar je vandaag komt, en hun natuur zorgt ervoor dat je steeds weer mooie uitzichten hebt.
Elke dag opnieuw zoveel moois, je zou er verwend door worden. Nou dan zijn we nog steeds niet, we genieten nog steeds heel erg veel. Alleen over vandaag niet veel te vertellen.
De camping is in vergelijking met gisteren uitgestorven. Heel toiletblok voor ons alleen, nou ja waarvoor dus.
Vanmorgen eventjes langs de weg op internet en de stand van Nederland in de EK gelezen, ach daar wordt je ook niet vrolijk van.
Canadezen zijn na 3 weken nog steeds erg vriendelijke mensen, ze stoppen altijd als je de weg oversteekt, dringen niet voor, zijn behulpzaam in de winkels, willen bijna altijd weten waar je vandaag komt, en hun natuur zorgt ervoor dat je steeds weer mooie uitzichten hebt.
Elke dag opnieuw zoveel moois, je zou er verwend door worden. Nou dan zijn we nog steeds niet, we genieten nog steeds heel erg veel. Alleen over vandaag niet veel te vertellen.
zaterdag 21 juni 2008
Geen land voor truukjes
Had ik jullie al vertelt over beren en truukjes? Nee he. Vanmorgen eindelijk weer eens internet dus wel een foto geplaatst van de beer op zijn rug. Die beer liep gewoon toen we hem spotten. Na een tijdje zei ik voor de grap: goh beertje, doe eens een truukje, En ja, hij ging op zijn rug liggen. Toen we ergens anders beren spotten, een paar dagen later, stonden ze achter een vangrail een meter of 10 van ons vandaan. Henk wou ze beter zien en ging achter de camper staan. En ik zei weer : goh beertje kun je geen trukje doen? En ja hoor hij maakte als het ware een sprongetje door gelijktijdig zijn 2 voorpoten op te tillen, zo’n 15 cm opzo. Ik kon bij wijze van spreken de schrik van Henk ruiken. Die haalt geintjes als uit de auto gaan om ze beter te bekijken wel uit zijn hoofd!
Vanmorgen dus al voor te internetten op berejacht. Ook een cache gedaan bij Olive Lake, een schitterend meer, glashelder maar wel de kleur van groene olijven. Machtig mooie plek maar we wilden ook beren zien. En ja hoor, nu was het bij het wegrijden dat we twee beren naar de cacheplek zagen lopen. Die gekke berenbel is dus geen luxe maar noodzaak om ze niet op je wandelpad tegen te komen. Of je neemt een drukke trail naar bijv. Paints Pots, waar de indianen al de kleuren geel en rood van het zand met mineralen gebruikte. Daar kom je geen beer tegen. Wel verderop langs de weg. De deers zijn te snel weg als je stopt om ze te fotograferen. En vlak bij de camping liepen er kromhoornschapen op de weg, een hele kudde.
De coyote nog steeds niet gezien, en ook niet de grizzlebeer Dus het blijft nog even afzien, zeker omdat de camping schitterend gelegen is met een machtig mooi uitzicht op een stijle berghelling met sneeuw (het lijkt een tiental meters weg…) en we zelf moeten koken want ook hier in (weer) geen restaurant in de buurt. Naar Banff is door de bergweggetjes toch zo’n 30 km en daarin hebben we geen zin meer. Hoe zal Nederland gespeeld hebben ?? (inmiddels dus gehoord. jammer)
Vanmorgen dus al voor te internetten op berejacht. Ook een cache gedaan bij Olive Lake, een schitterend meer, glashelder maar wel de kleur van groene olijven. Machtig mooie plek maar we wilden ook beren zien. En ja hoor, nu was het bij het wegrijden dat we twee beren naar de cacheplek zagen lopen. Die gekke berenbel is dus geen luxe maar noodzaak om ze niet op je wandelpad tegen te komen. Of je neemt een drukke trail naar bijv. Paints Pots, waar de indianen al de kleuren geel en rood van het zand met mineralen gebruikte. Daar kom je geen beer tegen. Wel verderop langs de weg. De deers zijn te snel weg als je stopt om ze te fotograferen. En vlak bij de camping liepen er kromhoornschapen op de weg, een hele kudde.
De coyote nog steeds niet gezien, en ook niet de grizzlebeer Dus het blijft nog even afzien, zeker omdat de camping schitterend gelegen is met een machtig mooi uitzicht op een stijle berghelling met sneeuw (het lijkt een tiental meters weg…) en we zelf moeten koken want ook hier in (weer) geen restaurant in de buurt. Naar Banff is door de bergweggetjes toch zo’n 30 km en daarin hebben we geen zin meer. Hoe zal Nederland gespeeld hebben ?? (inmiddels dus gehoord. jammer)
vrijdag 20 juni 2008
Treintjes kijken
Lake Louise, de parel van de Rocky Mountains. Iedereen kent eigenlijk wel de foto’s van de in het meer spiegelende berg met sneeuw. De meest bekende foto van Canada, zeggen ze. Eerlijk gezegd hadden we niet zo’n zin in zo’n drukke plek dus we gingen vanmorgen al vroeg maar dat vroeg werd wat later want soms moeten er boodschappen gedaan worden. En tja, in verband met de turbulentie tussen de bergen geen rimpelloos meer en goed spiegelde berg. Voor ons geen probleem maar voor de tientallen aziaten die hier waarschijnlijk precies een uur voor hebben, een heel gedoe. Met toestellen en statieven maar rond lopen en kijken. En de dames in allerlei posities goed voor de lens krijgen, balancerend op de stenen aan de rand van het meer. Heel idyllisch maar ook dus heeeel gewoon. We hebben er twee caches gedaan dus ook onze wandeling weer binnen. Gelukkig weinig klimwerk.
Verderop houden we ons over de kunst van het tunnelbouwen. Treinen hebben een maximum aan de te overbruggen schuinte en in Kicking Horse Valley is dat 5,2%. En dat lukt niet met een bochtje, Dus hebben ze begein 1900 met behulp van Zwitserse tunnelbouwer twee halfronde tunnels in de bergen gehakt zodat de trein een soort loop maakt. Je ziet op een bepaalde plek de trein langsrijden naar de eerste loop. Je ziet de trein lager weer terugkomen en dan opnieuw een tunnel in voor de tweede loop en nog lager uitkomen. Ik heb al verteld dat de treinen wel tot anderhalve kilometer lang zijn. Dus op een bepaalde plek zie je de trein bovenlangs, middenin de tunnel ingaan en onderaan eruit komen. Niet een paar seconden maar tellen lang zie je dus drie keer dezelfde trein. En trouwens, een coupe blijkt bijna 2 minuten over de tweede loop te doen.
Verder via Golden naar Radium Hot Springs waar we eens heerlijk in de zon in warm water hebben liggen weken, kijkend naar de bergen en ja hoor, het ligt pas langs de doorgaande weg. Gekke jongens hoor, die Canadezen. De bron is er natuurlijk langer dan de weg
Machtig mooi weer, machtig mooie omgeving, machtig mooie dag. Alweer
Verderop houden we ons over de kunst van het tunnelbouwen. Treinen hebben een maximum aan de te overbruggen schuinte en in Kicking Horse Valley is dat 5,2%. En dat lukt niet met een bochtje, Dus hebben ze begein 1900 met behulp van Zwitserse tunnelbouwer twee halfronde tunnels in de bergen gehakt zodat de trein een soort loop maakt. Je ziet op een bepaalde plek de trein langsrijden naar de eerste loop. Je ziet de trein lager weer terugkomen en dan opnieuw een tunnel in voor de tweede loop en nog lager uitkomen. Ik heb al verteld dat de treinen wel tot anderhalve kilometer lang zijn. Dus op een bepaalde plek zie je de trein bovenlangs, middenin de tunnel ingaan en onderaan eruit komen. Niet een paar seconden maar tellen lang zie je dus drie keer dezelfde trein. En trouwens, een coupe blijkt bijna 2 minuten over de tweede loop te doen.
Verder via Golden naar Radium Hot Springs waar we eens heerlijk in de zon in warm water hebben liggen weken, kijkend naar de bergen en ja hoor, het ligt pas langs de doorgaande weg. Gekke jongens hoor, die Canadezen. De bron is er natuurlijk langer dan de weg
Machtig mooi weer, machtig mooie omgeving, machtig mooie dag. Alweer
donderdag 19 juni 2008
een beremooie dag
In reisverslagen lezen we vaak poëtisch over de rit over de Icefields Road. Dat zou fantastisch zijn, en verrassend en overweldigend en steeds weer plaatsen voor een wandeling en uitzicht. Nou lezers geloof me, het is inderdaad wat overdreven. Maar het is wel waar.
Vanmorgen stralend blauwe hemel dus toch de tocht over de gletser gemaakt. Magnifiek om te zien, ook de tentoonstelling waarin de werking en smelten van de gletsers uitgelegd worden. Het Icefield Columbia is groot, ca 325 km. Dat is dus ruwweg een stuk van 17 meter in het vierkant. Je moet dat zien als de palm van je hand en dan de gletzers als je vingers. De grote gletser die wij opgaan is ong. 6 km lang naar het ijsveld. En dat is dan de pink van je hand. Het is supertoeristisch maar als je hier bent, mag je het eigenlijk niet missen, met een truck de gletser op. Te grote afstand van een cache, voor kenners hier de link. Er was nog goud te halen.
En uiteraard ……. Vanmorgen even een afslag genomen om een cache op te pikken. Alleen hadden we een probleem, op de plek van de cache was een beer aan het grazen. Eerder ook al 2 langs de weg gezien dus we hebben geduldig meneer beer zijn eten laten eten en pas veel later de cache gezocht. Wel met de ogen half op het bos en extra hard gaan praten. We hebben hem gevonden dus voor ons een bijzondere cache.
Terug naar de route. De zon bleef en we hebben heel wat keren gestopt en gewandeld. En dat betekent bijna altijd op en neer en op en neer. De kuiten van ons protesteren nog steeds en ook mijn rug laat weten niet van deze geintjes te houden dus we proberen het rustiger aan te doen, Maar er is zoveeeeeel moois te zien. Een diepblauw meer, omdat in het gletserwater mineralen zitten die weerkaatsen op de zon. Niet één maar meerdere zodat het ene meer meer blauw is, de ander groen en alle varianten daaromheen.
Op weg naar Fields om een camping te zoeken worden we weer verrast met beren, wat het totaal voor vandaag op 6 maakt! En dat is veel, want anderen zijn al blij als ze er eentje spotten. Misschien zien we toch wat sneller door ervaring? En nog een giga-elk met supergewei. En dat allemaal langs de highway. En natuurlijk een paar soorten eeekhoorntjes. En bloemetjes. Ach wie het kleine niet eert, is het grote niet weerd….
Vanmorgen stralend blauwe hemel dus toch de tocht over de gletser gemaakt. Magnifiek om te zien, ook de tentoonstelling waarin de werking en smelten van de gletsers uitgelegd worden. Het Icefield Columbia is groot, ca 325 km. Dat is dus ruwweg een stuk van 17 meter in het vierkant. Je moet dat zien als de palm van je hand en dan de gletzers als je vingers. De grote gletser die wij opgaan is ong. 6 km lang naar het ijsveld. En dat is dan de pink van je hand. Het is supertoeristisch maar als je hier bent, mag je het eigenlijk niet missen, met een truck de gletser op. Te grote afstand van een cache, voor kenners hier de link. Er was nog goud te halen.
En uiteraard ……. Vanmorgen even een afslag genomen om een cache op te pikken. Alleen hadden we een probleem, op de plek van de cache was een beer aan het grazen. Eerder ook al 2 langs de weg gezien dus we hebben geduldig meneer beer zijn eten laten eten en pas veel later de cache gezocht. Wel met de ogen half op het bos en extra hard gaan praten. We hebben hem gevonden dus voor ons een bijzondere cache.
Terug naar de route. De zon bleef en we hebben heel wat keren gestopt en gewandeld. En dat betekent bijna altijd op en neer en op en neer. De kuiten van ons protesteren nog steeds en ook mijn rug laat weten niet van deze geintjes te houden dus we proberen het rustiger aan te doen, Maar er is zoveeeeeel moois te zien. Een diepblauw meer, omdat in het gletserwater mineralen zitten die weerkaatsen op de zon. Niet één maar meerdere zodat het ene meer meer blauw is, de ander groen en alle varianten daaromheen.
Op weg naar Fields om een camping te zoeken worden we weer verrast met beren, wat het totaal voor vandaag op 6 maakt! En dat is veel, want anderen zijn al blij als ze er eentje spotten. Misschien zien we toch wat sneller door ervaring? En nog een giga-elk met supergewei. En dat allemaal langs de highway. En natuurlijk een paar soorten eeekhoorntjes. En bloemetjes. Ach wie het kleine niet eert, is het grote niet weerd….
woensdag 18 juni 2008
van zon tot sneeuw en ijs
Zoals de kop al zegt, wordt de tweede helft van de dag beheerst door sneeuw en ijs. We ontbijten langs de doodstille highway en genieten van de met zon overgoten sneeuwhellingen. Het voordeel van de Highway Icefields vanaf het noorden te nemen is dat de noordelijke hellingen nog besneeuwd zijn. Kom je van het zuiden, zie je het gewoon wat minder mooi (vinden wij). We aanschouwen de wondere wereld van bronzand, bronwater dat door heel fijn zand komt en vreemde bubbels en patronen maakt. De cache daarbij was weer ingenieus verstopt door een kokertje met camopapier op te hangen in een dennenboom (tenminste een boom met naalden) Je kijkt er dwars langs, we zijn er verdacht op en toch duurt het een kwartier voordat we opgelucht kunnen zeggen dat we ook deze van Daps hebben gevonden. (De geocacher waar we het gisteren over hadden.)
De weg vervolgen is genieten van dit landschap, het is een soort uitgesleten dal, dus redelijk vlak met daardoorheen de meanderende rivier. Hier en daar groeien wat bomen en we spotten nog wat kromhoorngeiten en elks. Het weer wordt minder dus we twijfelen heel erg of we de “bus” over een stuk van het inmense Columbia Icefield wel op willen. De wachtijd is door de stroom toeristen al een uur. We besluiten tot nee, al die mensen….. We lopen naar buiten en de gletser, een uitloper dus van het Icefield, is in dikke wolken gehuld. Dus je ziet boven niet veel. We zoeken een camping in de buurt om als het morgen nou toch heel zonnig is, alsnog een kans te wagen. We hebben een middagje vrij ;))))) En buiten sneeuwt het, of regent het natte sneeuw. Dus koud, dan is koken in de camper niet erg. En een beetje uitrusten en slapen.
En ja hoor het is gelukt! Ik (Nelleke) ben altijd degene die bang is wat vergeten te zijn. Daarom zijn lijstjes handige hulpjes die goed werken tegen stress. Dus we dachten dit jaar juist teveel handige hulpjes meegenomen te hebben. Bijv latex handschoenen voor wisselen afvoerslang, (oude) vaatdoekjes en kurketrekker, die lagen allemaal in de camper. Nee ik ben een onderdeel vergeten. Ik had me verheugd om te spelen met sluitertijd en belichting enzo met behulp van een statief. Zeker watervallen zijn daarvoor bijzonder geschikt. En ja hoor, dat plaatje wat je op de camera schroeft, zat dus niet (meer) op het statief dus ligt waarschijnlijk thuis ergens pronkend te liggen wachten. Heel jammer want we komen veel watervallen tegen. Steeds denken en zeggen we, weer eentje, moet dat nou? Ja dat moet haast wel want steeds zijn ze anders en steeds weer verbazen we ons over hoogte en/of breedte en/of diepte en/of kracht. Dus helaas niet van die mooie watervallen met vervagend water alsof je het ziet stromen. Uit de hand lukt dat niet en een juiste plek om de camera op te leggen is vaak niet voorhanden. Zielig he. Nou dan kan Nella ook niet jaloers worden, denk ik maar ;)))
En zou iemand kunnen regelen dat we een coyote kunnen fotograferen, die beesten zijn zo supersnel. En o ja de eekhoorntjes zijn er in soorten en ze lijken ook steeds sneller te worden. Vogels horen we wel maar zijn ook al niet van plan even rustig te gaan zitten. Tja het is lijden als je in Canada bent.
De weg vervolgen is genieten van dit landschap, het is een soort uitgesleten dal, dus redelijk vlak met daardoorheen de meanderende rivier. Hier en daar groeien wat bomen en we spotten nog wat kromhoorngeiten en elks. Het weer wordt minder dus we twijfelen heel erg of we de “bus” over een stuk van het inmense Columbia Icefield wel op willen. De wachtijd is door de stroom toeristen al een uur. We besluiten tot nee, al die mensen….. We lopen naar buiten en de gletser, een uitloper dus van het Icefield, is in dikke wolken gehuld. Dus je ziet boven niet veel. We zoeken een camping in de buurt om als het morgen nou toch heel zonnig is, alsnog een kans te wagen. We hebben een middagje vrij ;))))) En buiten sneeuwt het, of regent het natte sneeuw. Dus koud, dan is koken in de camper niet erg. En een beetje uitrusten en slapen.
En ja hoor het is gelukt! Ik (Nelleke) ben altijd degene die bang is wat vergeten te zijn. Daarom zijn lijstjes handige hulpjes die goed werken tegen stress. Dus we dachten dit jaar juist teveel handige hulpjes meegenomen te hebben. Bijv latex handschoenen voor wisselen afvoerslang, (oude) vaatdoekjes en kurketrekker, die lagen allemaal in de camper. Nee ik ben een onderdeel vergeten. Ik had me verheugd om te spelen met sluitertijd en belichting enzo met behulp van een statief. Zeker watervallen zijn daarvoor bijzonder geschikt. En ja hoor, dat plaatje wat je op de camera schroeft, zat dus niet (meer) op het statief dus ligt waarschijnlijk thuis ergens pronkend te liggen wachten. Heel jammer want we komen veel watervallen tegen. Steeds denken en zeggen we, weer eentje, moet dat nou? Ja dat moet haast wel want steeds zijn ze anders en steeds weer verbazen we ons over hoogte en/of breedte en/of diepte en/of kracht. Dus helaas niet van die mooie watervallen met vervagend water alsof je het ziet stromen. Uit de hand lukt dat niet en een juiste plek om de camera op te leggen is vaak niet voorhanden. Zielig he. Nou dan kan Nella ook niet jaloers worden, denk ik maar ;)))
En zou iemand kunnen regelen dat we een coyote kunnen fotograferen, die beesten zijn zo supersnel. En o ja de eekhoorntjes zijn er in soorten en ze lijken ook steeds sneller te worden. Vogels horen we wel maar zijn ook al niet van plan even rustig te gaan zitten. Tja het is lijden als je in Canada bent.
dinsdag 17 juni 2008
Veel te beleven rond Jasper
Vanmorgen al vroeg op stap naar Lake Maligne omdat ik ergens gelezen heb dat als je vroeg in de ochtend komt, het meer vaak vlak is als een spiegel. Helaas, rimpelingen maar dat doet niets af aan de schoonheid van het uitzicht. Een boottocht met een groot grijsgehalte van deelnemers is adembenemend mooi, de besneeuwde bergkammen glimmen in de zon.
’s Middags met de kabelbaan de hoogte in en opnieuw adembenemend, ook van de koude wind ;) en ’s avonds een wildlife safaritocht. Haha wij denken met een truck of zo de bergweggetjes op. Nou nee dus. Met een personenbusje de snelweg naar Hinton op. Daar waren we dus al geweest maar nu met toelichting en een aangeschafd dierenoverzicht beter te herkennen. We zien de twee verschillende soorten deers en elks en berggeiten en kromhoornschapen. Na een lange lange zoektocht toch nog een beer gezien maar op grote afstand.
Al met al een lange dag waarvan we doodmoe zijn van alle indrukken. We overnachten voor het huis van een geocacher waar we laat in de avond nog een gesprek mee hebben. We hebben veel van zijn caches gevonden en we waren zo laat terug van de safari dat we er niks voor voelden de peperdure camping op te zoeken voor parkeren en slapen. Dus aan de geocacher gevraagd of we voor zijn huis mochten staan. Voor hem geen probleem en we willen morgen toch vroeg op pad zijn.
Veel foto’s gemaakt en in verband met de bij sommige mensen optredende plaatselijke groene uitslag zullen we kritisch kijken welke we op het net zetten. ;)
’s Middags met de kabelbaan de hoogte in en opnieuw adembenemend, ook van de koude wind ;) en ’s avonds een wildlife safaritocht. Haha wij denken met een truck of zo de bergweggetjes op. Nou nee dus. Met een personenbusje de snelweg naar Hinton op. Daar waren we dus al geweest maar nu met toelichting en een aangeschafd dierenoverzicht beter te herkennen. We zien de twee verschillende soorten deers en elks en berggeiten en kromhoornschapen. Na een lange lange zoektocht toch nog een beer gezien maar op grote afstand.
Al met al een lange dag waarvan we doodmoe zijn van alle indrukken. We overnachten voor het huis van een geocacher waar we laat in de avond nog een gesprek mee hebben. We hebben veel van zijn caches gevonden en we waren zo laat terug van de safari dat we er niks voor voelden de peperdure camping op te zoeken voor parkeren en slapen. Dus aan de geocacher gevraagd of we voor zijn huis mochten staan. Voor hem geen probleem en we willen morgen toch vroeg op pad zijn.
Veel foto’s gemaakt en in verband met de bij sommige mensen optredende plaatselijke groene uitslag zullen we kritisch kijken welke we op het net zetten. ;)
maandag 16 juni 2008
Jasper
Een mooie zonnige warme cachedag, ze liggen zowat voor het oprapen. Maar ook het landschap is prachtig. We letten niet goed op en missen de afslag naar de bronnen van Meite maar daarvoor in de plaats moeten we op de snelweg stoppen voor een kudde berggeiten. En later stoppen we ook maar even gewoon op de snelweg voor een elk of is het nou een kariboo of toch een hert. Toch eens een boekje kopen waar de verschillen in staan.
Het is hier zo bijzonder mooi dat ik eigenlijk niet eens weet wat te benoemen.
Morgen blijven we rond Jasper en morgenavond staan een wildsafari op het program. Op de camping worden we gewaarschuwd om ’s nachts binnen te blijven (was ik ook van plan), op te passen voor agressieve moeder-elken en uit te blijven kijken voor coyotes die gek zijn op een maaltje eekhoorn. En die springen er hier inderdaad genoeg rond.
Een machtig mooie dag sluiten we af met het gebruikelijke vuurtje stoken en een glas bier c.q. wijn. De mashrooms ontbreken niet maar voor Henk ietsepietsje-veeltezoet. ;)
Oja, leuk om mailtjes en reacties te krijgen. We maken dit verslag voor onszelg want eigenlijk zijn we nu als soms vergeten waar we wat meemaakten. Dus hebben wij een spiekbriefje als jullie ooit zouden vragen hoe het was en niet tevreden zijn met het antwoord : Magnifiek, fantastisch, prachtig, afwisseld, wil je nog meer?
Het is hier zo bijzonder mooi dat ik eigenlijk niet eens weet wat te benoemen.
Morgen blijven we rond Jasper en morgenavond staan een wildsafari op het program. Op de camping worden we gewaarschuwd om ’s nachts binnen te blijven (was ik ook van plan), op te passen voor agressieve moeder-elken en uit te blijven kijken voor coyotes die gek zijn op een maaltje eekhoorn. En die springen er hier inderdaad genoeg rond.
Een machtig mooie dag sluiten we af met het gebruikelijke vuurtje stoken en een glas bier c.q. wijn. De mashrooms ontbreken niet maar voor Henk ietsepietsje-veeltezoet. ;)
Oja, leuk om mailtjes en reacties te krijgen. We maken dit verslag voor onszelg want eigenlijk zijn we nu als soms vergeten waar we wat meemaakten. Dus hebben wij een spiekbriefje als jullie ooit zouden vragen hoe het was en niet tevreden zijn met het antwoord : Magnifiek, fantastisch, prachtig, afwisseld, wil je nog meer?
zondag 15 juni 2008
Op weg naar de Rockys
Als je vanaf Valemount, dus vanuit het noorden de Rocky Mountains inrijdt, krijg je als opwarmer vanaf de snelweg Mount Robson te zien. De snelweg loopt er als het ware recht opaf. Hoe ziet dat eruit? Neem een wit vel papier en een pen, Doe je ogen dicht en zet met de pen een stip op het vel papier. Leg je pen aan de kant, doe je ogen open en zoek nu op het papier die stip op. Zoals die stip voelden wij ons toen wij de Mount Robson in volle glorie en zooneschijn zagen. Magnifiek dus.
Voordat we naar de Mount Robson reden hebben we eerst ’s morgen vroeg (vroeg dus, om half 6) het sanctuary for wildlive bekeken, een prachtig natuurgebied met onnoemelijk veel vogels. Een mooier concert kun je je op de vroege ochtend niet wensen. We worden wat afgeleid en verdwalen dus een beetje, niks een rondje van een half uur, het werden er tweeëneenhalf dus.
Onderweg pikken we ook nog een cache op bij uitzichtpunt op de berg die Mount Terry heet. Deze is vernoemd naar de jonge Canadees Terry Fox die in de jaren tachtig door kanker een been kwijtraakte. Hij liep toen met een kunstbeen bijna 5000 km voor geldinzameling. Toens sloeg de kanker weer toe en overleed hij. Elk jaar vindt nog steeds de Terry-marathon plaats.
Onderweg doen we meer kennis op van Canada en haar pioniers. In dit gebied hebben nooit indianenstammen langer gewoond, alleen maar tijdelijk. De pioniers eind 19de eeuw en begin 20ste eeuw hebben dit gebied ontsloten. 150 jaar geleden was er nog geen gedocumenteerde pad of weg of manier bekend om de rockys te doorkruisen. Dankzij de hang naar avontuur en geld (goudkoorts) gingen pioniers grote uitdagingen aan en moesten soms weken wachten voordat ze een rivier konden oversteken. We lezen onderweg veel hierover, zeker ook door het geocachen. Met name de aanleg van de spoorlijnen van 1910 tot 1914 hebben het gebied ontsloten. De Hot Springs her en der zijn bijna allemaal ontdekt door spoorlijnwerkers. We vinden bijv een blokhut waar de spoorwegwerkers in woonden en die nu vervallen maar zeker niet vergaan is. Boomstammen van de hut zijn duidelijk te herkennen. De natuur neemt het weer over.
Het leven van de pioniers is voor ons niet te bevatten. Wekenlang door de wildernis trekken voor een goede plek. Hele gezinnen in afzondering leven van wat het land en de dieren gaven. Eens of tweemaal per jaar ging pa met de handel naar de handelspost, moeder zag in jaren geen anderen mensen dan haar gezinsleden. En dan voor te stellen dat pas eind jaren 50 de laatste pioniers van de oude stempel het opgaven. Ze gingen naar grotere plaatsen of na hun sterven namen de kinderen het niet over.
Tja andere tijden.
Voordat we naar de Mount Robson reden hebben we eerst ’s morgen vroeg (vroeg dus, om half 6) het sanctuary for wildlive bekeken, een prachtig natuurgebied met onnoemelijk veel vogels. Een mooier concert kun je je op de vroege ochtend niet wensen. We worden wat afgeleid en verdwalen dus een beetje, niks een rondje van een half uur, het werden er tweeëneenhalf dus.
Onderweg pikken we ook nog een cache op bij uitzichtpunt op de berg die Mount Terry heet. Deze is vernoemd naar de jonge Canadees Terry Fox die in de jaren tachtig door kanker een been kwijtraakte. Hij liep toen met een kunstbeen bijna 5000 km voor geldinzameling. Toens sloeg de kanker weer toe en overleed hij. Elk jaar vindt nog steeds de Terry-marathon plaats.
Onderweg doen we meer kennis op van Canada en haar pioniers. In dit gebied hebben nooit indianenstammen langer gewoond, alleen maar tijdelijk. De pioniers eind 19de eeuw en begin 20ste eeuw hebben dit gebied ontsloten. 150 jaar geleden was er nog geen gedocumenteerde pad of weg of manier bekend om de rockys te doorkruisen. Dankzij de hang naar avontuur en geld (goudkoorts) gingen pioniers grote uitdagingen aan en moesten soms weken wachten voordat ze een rivier konden oversteken. We lezen onderweg veel hierover, zeker ook door het geocachen. Met name de aanleg van de spoorlijnen van 1910 tot 1914 hebben het gebied ontsloten. De Hot Springs her en der zijn bijna allemaal ontdekt door spoorlijnwerkers. We vinden bijv een blokhut waar de spoorwegwerkers in woonden en die nu vervallen maar zeker niet vergaan is. Boomstammen van de hut zijn duidelijk te herkennen. De natuur neemt het weer over.
Het leven van de pioniers is voor ons niet te bevatten. Wekenlang door de wildernis trekken voor een goede plek. Hele gezinnen in afzondering leven van wat het land en de dieren gaven. Eens of tweemaal per jaar ging pa met de handel naar de handelspost, moeder zag in jaren geen anderen mensen dan haar gezinsleden. En dan voor te stellen dat pas eind jaren 50 de laatste pioniers van de oude stempel het opgaven. Ze gingen naar grotere plaatsen of na hun sterven namen de kinderen het niet over.
Tja andere tijden.
zaterdag 14 juni 2008
Zo'n dag willen we wel vaker, krijgen we nog vaker!
Vanmorgen de ochtendwandeling naar Dawson Falls, een cache oppikken bij Foot Lake, nog een cache bij Spataz Falls en twee stuks onderweg. Zo dat was geocaching ;) Toen we van de camping afreden nogmaals mams en haar 2 kids uitgebreid bewonderd. We hebben zelfs een beer gezien langs de Highway5. En die is druk!!! Als je erop draait, MOET je stoppen. Nou dat doe je dan. Maar wie laat je voor? Links komt er de komende kilometer niks aan, rechts kun je niet verder zien dan de bocht op anderhalve kilometer. En links nog steeds niks dus dan maar gewoon de highway op. En zo'n 50 km kom je dus geen dorp, geen nederzetting, geen stad of wat daar maar op lijkt, tegen. Dát is dus ook Canada. Ruimte, leegte, rust en prachtige vergezichten. De cruise control op 100 en je tuft rustig door.
Onderweg nog even ge-msn-t met Krishna maar die verbinding voor video was te traag. En nu heb ik wel een snelle verbinding opgepikt, ligt zij op bed (hoop ik, want hiero is het 22.00 uur dus daaro 7.00 uur. Blijft vreemde gewaarwording.
Nu overnachten we in Valemount. Het regent bijna maar we hebben al genoten van de besneeuwde toppen rondom. Vanaf nu draaien we de Rocky Mountains in vanaf noordelijke richting. Dus eigenlijk wordt het alleen maar mooier. En we hopen dat de reuzen nu eindelijk stoppen met plantjes water te geven zodat we wat meer en langer kunnen wandelen.
Onderweg nog even ge-msn-t met Krishna maar die verbinding voor video was te traag. En nu heb ik wel een snelle verbinding opgepikt, ligt zij op bed (hoop ik, want hiero is het 22.00 uur dus daaro 7.00 uur. Blijft vreemde gewaarwording.
Nu overnachten we in Valemount. Het regent bijna maar we hebben al genoten van de besneeuwde toppen rondom. Vanaf nu draaien we de Rocky Mountains in vanaf noordelijke richting. Dus eigenlijk wordt het alleen maar mooier. En we hopen dat de reuzen nu eindelijk stoppen met plantjes water te geven zodat we wat meer en langer kunnen wandelen.
vrijdag 13 juni 2008
(ver)blijvend in Well's Gray
Als het regent, zie alles er somber uit. Maar vanmorgen straalde het water van het Clearwater Lake ons tegemoet dus direct na het ontbijt een wandeling gemaakt en ons laten trakteren op rabarbertaart. Niet dat we dat uit de naam haalde maar toen ze het later herhaalde, nadat we geproef hadden, konden wij het herkennen. Een heerlijke zoet-zure taart dus met uiteraard slagroom.
Daarna nog een paar hele mooie punten bezocht zoals de Helmcken Falls en Alice Lake met de mineralenbron. Tijdens een bezoek aan Green Mountain begon het zo hard en koudwater te regenen dat we dachten dat het voor vandaag gedaan was. En dan terwijl Nelleke van Henk mocht rijden, tja de wegen zijn breed voor 1 auto en heel soms kon je een tegenligger tegen. Waar er zitten wel veel bochten in de weg en smalle bruggetjes en afdalinkjes en stijginkjes. Dus Krishna, hij had de weg al gereden en hij leeft dus nog.
En vanavond dus op berenjacht. Met de fotocamera dan wel. En ja hoor, we hebben er niet 1, niet2, niet 3, maar 1 en nog 1 en nog 1 en nog 3, een mams met 2 peuters, een bruine en een zwarte. We hebben genoten en we keken en keken maar. Dus het was een fantastische dag en avond en we hopen dat we veel foto’s kunnen plaatsen binnenkort.
Morgen bij droog weer nog een keer naar Green Mountain omdat daar het uitzicht fantastisch is en omdat in de buurt de enige cache van dit park ligt. Of we dat redden….. Jullie lezen het wel weer.
Vandaag slechts 100 km gereden en heerlijk gewandeld
Daarna nog een paar hele mooie punten bezocht zoals de Helmcken Falls en Alice Lake met de mineralenbron. Tijdens een bezoek aan Green Mountain begon het zo hard en koudwater te regenen dat we dachten dat het voor vandaag gedaan was. En dan terwijl Nelleke van Henk mocht rijden, tja de wegen zijn breed voor 1 auto en heel soms kon je een tegenligger tegen. Waar er zitten wel veel bochten in de weg en smalle bruggetjes en afdalinkjes en stijginkjes. Dus Krishna, hij had de weg al gereden en hij leeft dus nog.
En vanavond dus op berenjacht. Met de fotocamera dan wel. En ja hoor, we hebben er niet 1, niet2, niet 3, maar 1 en nog 1 en nog 1 en nog 3, een mams met 2 peuters, een bruine en een zwarte. We hebben genoten en we keken en keken maar. Dus het was een fantastische dag en avond en we hopen dat we veel foto’s kunnen plaatsen binnenkort.
Morgen bij droog weer nog een keer naar Green Mountain omdat daar het uitzicht fantastisch is en omdat in de buurt de enige cache van dit park ligt. Of we dat redden….. Jullie lezen het wel weer.
Vandaag slechts 100 km gereden en heerlijk gewandeld
donderdag 12 juni 2008
de natuur in
Cache creek – Well’s Gray National Park
Een dag van uitersten, stralende zon en gewoon heet tijdens ons bezoek aan het museum van de indianen bij Kamloops. De geschiedenis van de pioniers wordt ons wel duidelijk maar we misten nog het verhaal van de originele bewoners. En dat is indrukwekkend. Het museum bevat veel foto’s en de nadruk ligt op het leren van de oude gebruiken aan de kinderen van nu. Buiten is een groot park met o.a. kruiden en woningen voor de winter. Opgravingen heben aangetoond dat in dit gebied al 4000 jaar indianen wonen. Hun oorspronkelijke gebied was ong. 80.000 km2 totdat de pioneers ze uitmoorden, verplicht onderwijs gaven in engels, ze te werk stelden in fabrieken en mijnen. Nu hebben ze hier en daar een stuk land. Onderweg hebben we een paar van die gebieden doorkruist, er staat dan steeds dat je het gebied betreedt van chief Joe bijv. en dat zijn regels geldig zijn. Indianen zijn ook de enigen die voor hun werk mogen vissen in de rivieren in Britisch Columbia. Sinds de jaren tachtig gaan de pioniers en de indianen met meer respect met elkaar om. Zo’n park als dit is hier het gevolg van. Als je je ogen wat dichtknijpt en de snelweg wegpoetst, waan je je in oude tijden. Zeker een bezoek waard. Er vlakbij liggen scholen en zelfs een universiteit speciaal voor de indiaanse bevolking..
Daarna na Well’s Gray Park. Een prachtige rit door schitterend prairiegebied. We slaan nog wat eten en drinken in bij Clearwater en als we een halfuur later uit de winkel komen, zijn er ineens weer die wolken. We eten nog wel buiten maar droog is het dan niet meer. Jammer maar wat we bij beter weer zien is al zooo moooi en indrukwekkend dat we gewoon de bewoners blijven geloven: overmorgen wordt het beter.
We staan nu weer op een parkcamping, 70 km van de ingang van het park. In totaal zo’n 30 personen dus wat betreft behoorlijk rustig. En dan is het heerlijk als je je eigen Charlie bij je hebt, kun je toch eten klaarmaken en droogzitten. Stil is het echter niet, de rivier is woest en schuimend.
Een dag van uitersten, stralende zon en gewoon heet tijdens ons bezoek aan het museum van de indianen bij Kamloops. De geschiedenis van de pioniers wordt ons wel duidelijk maar we misten nog het verhaal van de originele bewoners. En dat is indrukwekkend. Het museum bevat veel foto’s en de nadruk ligt op het leren van de oude gebruiken aan de kinderen van nu. Buiten is een groot park met o.a. kruiden en woningen voor de winter. Opgravingen heben aangetoond dat in dit gebied al 4000 jaar indianen wonen. Hun oorspronkelijke gebied was ong. 80.000 km2 totdat de pioneers ze uitmoorden, verplicht onderwijs gaven in engels, ze te werk stelden in fabrieken en mijnen. Nu hebben ze hier en daar een stuk land. Onderweg hebben we een paar van die gebieden doorkruist, er staat dan steeds dat je het gebied betreedt van chief Joe bijv. en dat zijn regels geldig zijn. Indianen zijn ook de enigen die voor hun werk mogen vissen in de rivieren in Britisch Columbia. Sinds de jaren tachtig gaan de pioniers en de indianen met meer respect met elkaar om. Zo’n park als dit is hier het gevolg van. Als je je ogen wat dichtknijpt en de snelweg wegpoetst, waan je je in oude tijden. Zeker een bezoek waard. Er vlakbij liggen scholen en zelfs een universiteit speciaal voor de indiaanse bevolking..
Daarna na Well’s Gray Park. Een prachtige rit door schitterend prairiegebied. We slaan nog wat eten en drinken in bij Clearwater en als we een halfuur later uit de winkel komen, zijn er ineens weer die wolken. We eten nog wel buiten maar droog is het dan niet meer. Jammer maar wat we bij beter weer zien is al zooo moooi en indrukwekkend dat we gewoon de bewoners blijven geloven: overmorgen wordt het beter.
We staan nu weer op een parkcamping, 70 km van de ingang van het park. In totaal zo’n 30 personen dus wat betreft behoorlijk rustig. En dan is het heerlijk als je je eigen Charlie bij je hebt, kun je toch eten klaarmaken en droogzitten. Stil is het echter niet, de rivier is woest en schuimend.
woensdag 11 juni 2008
Het lijkt droog te kunnen zijn in Canada
Hell’s Gate – Cache Creek
Vandaag geen geklaag over het weer, we weten nu dat het zonnetje kan schijnen. We zijn vanmorgen in Hell’s gate geweest, een nauwe kloof van 32 meter in de Fraser Rivier. Onstuimig wild, overweldigend om te zien. Er hangen tekeningen en foto’s hoe de kabelbaan over de rivier, aangelegd is. Indrukwekkend. Er wordt steeds als het water laag staat, een vissersladder aangelegd. Er liggen er nu 4 op verschillende hoogtes. Het gebied van hier tot ver in Amerika valt onder departementsbescherming en er worden op verschillende plaatsen vissersladders aangelegd om er voor te zorgen dat de rode zalm de rivier kan optrekken. Er wordt ook geen hout meer vervoerd door de rivier om de zalm meer leefruimte te geven. Voor vervoer goederen zijn nu immers aan beide zijden treinsporen. Er zijn nauwelijks bruggen over de Fraserrivier. Dus als een gedeelte van de weg afgesloten is door sneeuw (en dat komt in de winter regelmatig voor) dat moet je maar omrijden, zo’n 200 km bijvoorbeeld.
De treinen zien er indrukwekkend uit, zoals bijna alles in Canada ;) We hebben er eentje geteld, lokotief met 125 ja 125 wagons waarop 1 of 2 zeecontainers staan. Hoe lang zijn die, zo’n 10 meter, een paar meter tussenruimte….. dus een trein van anderhalve kilometer. Nou begrijpen we ook waarom we haast nooit een spoorwegovergang tegenkomen.
Vandaag weer gecachet o.a. in het plaatsje Lytton. Nou das echt een wereldstad en bepaalde onderdelen van de olympische winterspelen in 2010 worden hier afgehandeld. Ze zeggen wel Vancouver maar ach een kniesoor die daar op let. Hier wordt al druk gehandeld in merchandising voor de winterspelen. Eén van de caches lag vlakbij het visitors information centre dus daar liepen we maar eens naar binnen. Van het één kwam het ander en we hebben één van de dames een demo gegeven van geocaching en we zullen daarover nog contact hebben met de eigenaar van de caches aldaar. En dankzij hun tip aten we een overheelijke salmonburger.
Het landschap is zooo mooi, we genieten en kijken onze ogen uit, Wij rijden luxe in een camper maar als je je voorstelt hoe de pioniers hier werkten en woonden, wordt je daar even stil van.
We rijden vandaag het stuk van gisteren terug tot Cache Creek en het ligt in de bedoeling morgen naar Wells Gray Provincial Park te gaan en als het weer zo heerlijk blijft, blijven we dan misschien ook wat langer op een parkcamping. Geen internet, geen stroom dus vanavond moet ik echt aan de bak. Loggen loggen loggen, hoop dat mijn vertaalster me kan bijhouden. Troost je Krishna, het wordt nu ws wat rustiger.
Vandaag geen geklaag over het weer, we weten nu dat het zonnetje kan schijnen. We zijn vanmorgen in Hell’s gate geweest, een nauwe kloof van 32 meter in de Fraser Rivier. Onstuimig wild, overweldigend om te zien. Er hangen tekeningen en foto’s hoe de kabelbaan over de rivier, aangelegd is. Indrukwekkend. Er wordt steeds als het water laag staat, een vissersladder aangelegd. Er liggen er nu 4 op verschillende hoogtes. Het gebied van hier tot ver in Amerika valt onder departementsbescherming en er worden op verschillende plaatsen vissersladders aangelegd om er voor te zorgen dat de rode zalm de rivier kan optrekken. Er wordt ook geen hout meer vervoerd door de rivier om de zalm meer leefruimte te geven. Voor vervoer goederen zijn nu immers aan beide zijden treinsporen. Er zijn nauwelijks bruggen over de Fraserrivier. Dus als een gedeelte van de weg afgesloten is door sneeuw (en dat komt in de winter regelmatig voor) dat moet je maar omrijden, zo’n 200 km bijvoorbeeld.
De treinen zien er indrukwekkend uit, zoals bijna alles in Canada ;) We hebben er eentje geteld, lokotief met 125 ja 125 wagons waarop 1 of 2 zeecontainers staan. Hoe lang zijn die, zo’n 10 meter, een paar meter tussenruimte….. dus een trein van anderhalve kilometer. Nou begrijpen we ook waarom we haast nooit een spoorwegovergang tegenkomen.
Vandaag weer gecachet o.a. in het plaatsje Lytton. Nou das echt een wereldstad en bepaalde onderdelen van de olympische winterspelen in 2010 worden hier afgehandeld. Ze zeggen wel Vancouver maar ach een kniesoor die daar op let. Hier wordt al druk gehandeld in merchandising voor de winterspelen. Eén van de caches lag vlakbij het visitors information centre dus daar liepen we maar eens naar binnen. Van het één kwam het ander en we hebben één van de dames een demo gegeven van geocaching en we zullen daarover nog contact hebben met de eigenaar van de caches aldaar. En dankzij hun tip aten we een overheelijke salmonburger.
Het landschap is zooo mooi, we genieten en kijken onze ogen uit, Wij rijden luxe in een camper maar als je je voorstelt hoe de pioniers hier werkten en woonden, wordt je daar even stil van.
We rijden vandaag het stuk van gisteren terug tot Cache Creek en het ligt in de bedoeling morgen naar Wells Gray Provincial Park te gaan en als het weer zo heerlijk blijft, blijven we dan misschien ook wat langer op een parkcamping. Geen internet, geen stroom dus vanavond moet ik echt aan de bak. Loggen loggen loggen, hoop dat mijn vertaalster me kan bijhouden. Troost je Krishna, het wordt nu ws wat rustiger.
dinsdag 10 juni 2008
Een prachtige weg naar Hell's Gate
Vandaag eerst lekker gedouchet en pas laat op stap. Het weer is toch …..
We besluiten eerst naar Ashton historische stadje om o.a. een paar caches te doen. Het dorpje ademt dezelfde sfeer als eigenlijk al die dorpen van begin 19e eeuw. Mooi ruim en kleurige huizen met veranda’s. Bij de caches zit een Multi en met vallen en opstaan (figuurlijk dan) hebben we een eindcoördinaat die trouwens ook in de hint zit. Zo zien we dat we dus wel een beetje verkeerd zaten. Maar goed, hoe we ook zoeken, geen micro te vinden. Balen dus maar dan maakt een lekkere burger veel goed. Ook een volgende kunnen we niet vinden. We struinen een uur door laag struikgewas met prachtige cactussen (dus het is hier echt normaal warmer) maar vinden niks. We besluiten toch af te reizen naar Hell’s Gate en doen onderweg toch nog in totaal 5 caches. Dus niet slecht.
We rijden door het Fraserdal en aan beide kanten loopt een dubbelspoors spoor. De trein is heel belangrijk geweest voor dit ruime gebied van Canada. De gelukszoekers die gingen voor goud en zilver en tin waren maanden weg en van lieverlee ontstonden dus kleine gehuchtjes met een bar/kroeg en een winkel. Dat is allemaal vanaf 1850. De dorpjes ontstonden gelijk eigenlijk met het leggen van het spoor. Er was eerst het spoor, zodat goederen zoals voedsel en gereedschap aangevoerd kon worden en hout en dierenvellen en goud, zilver en tin afgevoerd konden worden. Men deed het plaatselijke vervoer met paard en wagen. De wegen ontstonden pas in het begin van de 20ste eeuw maar door de barre weersomstandigheden zijn nog steeds belangrijke wegen in de winter afgesloten. Een omweg van 100 km is dan een meevaller! Hoe dan de trein wel kan rijden? Als we dat aan een Canadees vragen is die verbaasd. Natuurlijk rijden de treinen, dan zijn er toch mannen die de sneeuw wegscheppen en er zit toch een schuiver voorop ?! We leggen maar niks uit over vierkante wielen in de herfst in Nederland.
We vinden eind van de middag weer een heerlijke rustige camping en voor het eerst lukt het vuur goed, het brandt als een tierelier op het hout van de campinghouder, echt cederhout. Dus het ruikt ook nog lekker. En we kunnen zelfs wat vlees braden op het vuur en buiten eten. Dat is de eerste keer deze vakantie dat we niet om 7 uur al naar binnen vluchten omdat het zo koud is. Henk slaat wat goed brandhout in, want daarin zit veel verschil van kwaliteit en prijs.
Een heerlijke dag en vooral, het is uren achter elkaar droog gebleven. Zou het dan toch…. Zou het misschien wel….
We besluiten eerst naar Ashton historische stadje om o.a. een paar caches te doen. Het dorpje ademt dezelfde sfeer als eigenlijk al die dorpen van begin 19e eeuw. Mooi ruim en kleurige huizen met veranda’s. Bij de caches zit een Multi en met vallen en opstaan (figuurlijk dan) hebben we een eindcoördinaat die trouwens ook in de hint zit. Zo zien we dat we dus wel een beetje verkeerd zaten. Maar goed, hoe we ook zoeken, geen micro te vinden. Balen dus maar dan maakt een lekkere burger veel goed. Ook een volgende kunnen we niet vinden. We struinen een uur door laag struikgewas met prachtige cactussen (dus het is hier echt normaal warmer) maar vinden niks. We besluiten toch af te reizen naar Hell’s Gate en doen onderweg toch nog in totaal 5 caches. Dus niet slecht.
We rijden door het Fraserdal en aan beide kanten loopt een dubbelspoors spoor. De trein is heel belangrijk geweest voor dit ruime gebied van Canada. De gelukszoekers die gingen voor goud en zilver en tin waren maanden weg en van lieverlee ontstonden dus kleine gehuchtjes met een bar/kroeg en een winkel. Dat is allemaal vanaf 1850. De dorpjes ontstonden gelijk eigenlijk met het leggen van het spoor. Er was eerst het spoor, zodat goederen zoals voedsel en gereedschap aangevoerd kon worden en hout en dierenvellen en goud, zilver en tin afgevoerd konden worden. Men deed het plaatselijke vervoer met paard en wagen. De wegen ontstonden pas in het begin van de 20ste eeuw maar door de barre weersomstandigheden zijn nog steeds belangrijke wegen in de winter afgesloten. Een omweg van 100 km is dan een meevaller! Hoe dan de trein wel kan rijden? Als we dat aan een Canadees vragen is die verbaasd. Natuurlijk rijden de treinen, dan zijn er toch mannen die de sneeuw wegscheppen en er zit toch een schuiver voorop ?! We leggen maar niks uit over vierkante wielen in de herfst in Nederland.
We vinden eind van de middag weer een heerlijke rustige camping en voor het eerst lukt het vuur goed, het brandt als een tierelier op het hout van de campinghouder, echt cederhout. Dus het ruikt ook nog lekker. En we kunnen zelfs wat vlees braden op het vuur en buiten eten. Dat is de eerste keer deze vakantie dat we niet om 7 uur al naar binnen vluchten omdat het zo koud is. Henk slaat wat goed brandhout in, want daarin zit veel verschil van kwaliteit en prijs.
Een heerlijke dag en vooral, het is uren achter elkaar droog gebleven. Zou het dan toch…. Zou het misschien wel….
maandag 9 juni 2008
Afwisselend landschap in de regen
Crazy Creek via Kamloops naar Cache Creek
Waardeloze natte dag. Wel een prachtige waterval gezien en daar is het toch al nat ;) En we hebben een wildpark bezocht bij Kamloops maar dat was niet echt de moeite. Allemaal nog in aanleg en met een stel oude beren.
Aan de begroeiing onderweg kun je zien dat het hier een droog en heet gebied is. Behalve dus dit jaar want zulke lage temperaturen en zoveel regen kennen ze hier niet. Tja, we maken dus wel een record mee.
Camping vlakbij Cache Creek met electra zodat we vanavond een filmje kijken. Moordwijven. Halfweg ben ik gaan slapen, moe en snipverkouden wil dat wel lukken.
281 km
Waardeloze natte dag. Wel een prachtige waterval gezien en daar is het toch al nat ;) En we hebben een wildpark bezocht bij Kamloops maar dat was niet echt de moeite. Allemaal nog in aanleg en met een stel oude beren.
Aan de begroeiing onderweg kun je zien dat het hier een droog en heet gebied is. Behalve dus dit jaar want zulke lage temperaturen en zoveel regen kennen ze hier niet. Tja, we maken dus wel een record mee.
Camping vlakbij Cache Creek met electra zodat we vanavond een filmje kijken. Moordwijven. Halfweg ben ik gaan slapen, moe en snipverkouden wil dat wel lukken.
281 km
eerst een foutje rechtzetten
Er staat al een log van dinsdag maar dat moest zijn maandag 9 juni. Tja datum en tijd he. Dus gewoon nog even op de goede dag een aanvulling.
En dus als ik niks te vertellen heb, blijft er toch altijd wat over. Bijv. over de camper. Heerlijk ruim, precies goed voor 2 personen. En de uitrusting is uitgebreid, inclusief een garde en bijl en 4 kopjes, 4 glazen, 4 borden enz enz. In de kastjes ligt antislipmatjes om glijden te vermijden. We missen niks dus we hebben teveel rommel meegenomen. Tja een vos verliest wel zijn donkerblonde haren maar niet haar eigenaardigheden. En gelijk al de eerste dag zaten we te hannissen met het snoer voor de oplader van de fotobatterij, van de laptop, van de pda, batterijen voor de gps, de ipod, de telefoons. Eigenlijk om je dood te lachen maar Henk heeft de oplossing gevonden. Boven de cabine is een slaapplek met een matras. Alles ligt nu onder de matras en de stekkertjes steken eruit. Er is een soort rouleersysteem in opladen (omdat we dat liever tijdens het rijden doen zodat we op simpele parkcampings kunnen staan zonder stroom en water). En de snoeren blijven opgeruimd en ik kan gelijk pakken wat we nodig hebben. Nederlanders zijn ook altijd benieuwd naar prijzen. Nou pils en alcohol is best wel duurder dan in thuis, de brandstof kost omgerekend ruim een euro per liter maar tja, Charlie Kamper zuipt nogal dus we bezoeken de tank regelmatig,
En dus als ik niks te vertellen heb, blijft er toch altijd wat over. Bijv. over de camper. Heerlijk ruim, precies goed voor 2 personen. En de uitrusting is uitgebreid, inclusief een garde en bijl en 4 kopjes, 4 glazen, 4 borden enz enz. In de kastjes ligt antislipmatjes om glijden te vermijden. We missen niks dus we hebben teveel rommel meegenomen. Tja een vos verliest wel zijn donkerblonde haren maar niet haar eigenaardigheden. En gelijk al de eerste dag zaten we te hannissen met het snoer voor de oplader van de fotobatterij, van de laptop, van de pda, batterijen voor de gps, de ipod, de telefoons. Eigenlijk om je dood te lachen maar Henk heeft de oplossing gevonden. Boven de cabine is een slaapplek met een matras. Alles ligt nu onder de matras en de stekkertjes steken eruit. Er is een soort rouleersysteem in opladen (omdat we dat liever tijdens het rijden doen zodat we op simpele parkcampings kunnen staan zonder stroom en water). En de snoeren blijven opgeruimd en ik kan gelijk pakken wat we nodig hebben. Nederlanders zijn ook altijd benieuwd naar prijzen. Nou pils en alcohol is best wel duurder dan in thuis, de brandstof kost omgerekend ruim een euro per liter maar tja, Charlie Kamper zuipt nogal dus we bezoeken de tank regelmatig,
zondag 8 juni 2008
Nat, natter, natst
Revelstoke – ergens bij Crazy Creek
Vanmorgen hebben we ons zomaar verslapen ;) Het is droog en we gaan eerst naar Mount Revelstoke. Dat had dus weinig zin want al na zo’n 10 km was de weg van 22 km afgesloten door sneeuw op de weg. Wel mooie uitzichtpunten maar het weer wordt al weer wat minder en ja hoor, drup drup.
Desondanks rijden we door naar Glacier National Park. Daar regent het gewoonlijk maar 2 keer in de week, las ik in de LP. Eerst 3 dagen en dan nog een keer 4 dagen. Vandaag was er blijkbaar een soort schrikkeldag want het regende dubbelhard en veel. Zelfs bij de info wisten ze te melden dat het nog nooit zo nat en nog zoveel sneeuw lag in juni als dit jaar. De campsites zijn nog gesloten en nagenoeg alle trails zijn gesloten door sneeuw, wateroverlast enzovoort enzovoort. Ja we vluchten dus via Revelstoke een stuk naar het westen.
Morgen is het een nieuwe week met nieuwe kansen, We hebben alleen in Hongarij ooit in 1 week zoveel regen gezien en gehoord.
Vanmorgen hebben we ons zomaar verslapen ;) Het is droog en we gaan eerst naar Mount Revelstoke. Dat had dus weinig zin want al na zo’n 10 km was de weg van 22 km afgesloten door sneeuw op de weg. Wel mooie uitzichtpunten maar het weer wordt al weer wat minder en ja hoor, drup drup.
Desondanks rijden we door naar Glacier National Park. Daar regent het gewoonlijk maar 2 keer in de week, las ik in de LP. Eerst 3 dagen en dan nog een keer 4 dagen. Vandaag was er blijkbaar een soort schrikkeldag want het regende dubbelhard en veel. Zelfs bij de info wisten ze te melden dat het nog nooit zo nat en nog zoveel sneeuw lag in juni als dit jaar. De campsites zijn nog gesloten en nagenoeg alle trails zijn gesloten door sneeuw, wateroverlast enzovoort enzovoort. Ja we vluchten dus via Revelstoke een stuk naar het westen.
Morgen is het een nieuwe week met nieuwe kansen, We hebben alleen in Hongarij ooit in 1 week zoveel regen gezien en gehoord.
zaterdag 7 juni 2008
Water of toch over wat anders
Roseberry (New Denver) – Martha Creek (Revelstoke)
Omdat het toevallig regent en we begrepen hebben dat het morgen beter zou moeten kunnen worden, zoeken we het water van een hotspring bij Nakusp op. Lekker dobberen in warm water zodat de andere nattigheid niet zo opvalt. ’s Middags op weg naar Revelstoke en cachen zit er niet in, ze liggen er niet of ze zijn naar ons idee in verband met de regen te ver. Dus vandaag zou een stukje worden over water en de gratis veerponten enzo.
Maar dan plotseling zien we een beer! Nee Krishna, niet een bruine vlek een kilometer ver, nee naast de weg. Rustig aan het eten en Henk krijgt ruimschoots de kans foto’s te maken. We zijn wee klaarwakker en nemen onze tijd. De rest van de rit is eigenlijk “saai” inclusief een veertocht van een half uur en door zijn prachtige vergezichten op in wolken gehulde bergtoppen en bruisend witwater langs de weg.
Volgens de LP kun je prima eten bij Bad Joe in Revelstoke en dat kunnen we beamen! 20 Km verderop, langs het meer in het midden van niets vinden we weer een provincial park camping. Keurige plekken, wc’s en Henk probeert een goed vuurtje te krijgen. Ach na de vakantie zal het wel vanzelf gaan.
Canada is moooooi!
Omdat het toevallig regent en we begrepen hebben dat het morgen beter zou moeten kunnen worden, zoeken we het water van een hotspring bij Nakusp op. Lekker dobberen in warm water zodat de andere nattigheid niet zo opvalt. ’s Middags op weg naar Revelstoke en cachen zit er niet in, ze liggen er niet of ze zijn naar ons idee in verband met de regen te ver. Dus vandaag zou een stukje worden over water en de gratis veerponten enzo.
Maar dan plotseling zien we een beer! Nee Krishna, niet een bruine vlek een kilometer ver, nee naast de weg. Rustig aan het eten en Henk krijgt ruimschoots de kans foto’s te maken. We zijn wee klaarwakker en nemen onze tijd. De rest van de rit is eigenlijk “saai” inclusief een veertocht van een half uur en door zijn prachtige vergezichten op in wolken gehulde bergtoppen en bruisend witwater langs de weg.
Volgens de LP kun je prima eten bij Bad Joe in Revelstoke en dat kunnen we beamen! 20 Km verderop, langs het meer in het midden van niets vinden we weer een provincial park camping. Keurige plekken, wc’s en Henk probeert een goed vuurtje te krijgen. Ach na de vakantie zal het wel vanzelf gaan.
Canada is moooooi!
vrijdag 6 juni 2008
Stille wegen en diepe dalen
Balfour – New Denver
Vanmorgen wakker door iets dat veel licht geeft! De zon! Duurt helaas niet lang maar het is dus wel mogelijk. Stadswandeling door Nelson gemaakt. Wat zij historische gebouwen noemen, zijn bij ons gebouwen die opgeknapt moeten worden. Nou ja, ongeveer dan. De meeste gebouwen zijn gebouwd rond 1900, de bloeitijd van dit gebied. De rijkdom is af te lezen door allerlei bijzonderheden aan de huizen. Door de ontginning van de zilver, koper, goud en tinmijnen en de aanleg van de spoorlijn was toen dit gebied toegankelijk geworden. De wegen in Nelson zijn opvallend breed. Men hield dus blijkbaar rekening met veel paard- en wagen verkeer. We gaan op zoek naar internet maar het is bijna overal (duur) betaald en de vrije adresjes waren of niet te vinden of opgedoekt. Jammer maar helaas. En ja hoor over vriendelijkheid. Wachtend op een zebrapad gaat een Canadese dame het gesprek aan en ze is trots op haar Nelson en British Columbia en dat laat ze wel even weten.
We doen nog een cache en leren wat Kokenee betekent, nl rode zalmvis. We bezoeken het gebied dat blijkbaar internationaal bekend staat om de stormloop van kuitschietende zalmen want het wordt vermeld als iets heel bijzonders en dat trekt jaarlijks voor die paar weken in september duizenden internationale gasten. Je zou dan die springende vissen zien, zoals bijv in reclames. Het gebied is prachtig en we genieten met volle teugen totdat er weer meer nattigheid valt.
Ook Kaslo is een oud stadje, maar meer houten huizen. En we bezoeken daar de laatste Canadese waterradboot, Die heeft nog gevaren tot 1957 en is met zichtbaar veel liefde gerestaureerd. Hij vaart niet meer maar de sfeer is erg mooi vorm gegeven. We complimenteren de vrijwilligers die aan het werk zijn voor deze mooie renovatie en ze glimmen gewoon van trots.
Het bezoek aan de zilvermijn in Sandon was niet mogelijk, alles was stil en we waren de enigen aanwezigen.
We lopen een stukje van de Galena trail en vinden onderweg de cache met gemak. Wildstromend water en in de verte de besneeuwde bergtoppen. Het is weer koud maar prachtig om er te zijn.
Nadat we nog een cache in New Denver doen, zoeken we weer een parkcamping op, een mooie plek in het bos en we doen moeite om een lekker kampvuur te krijgen. Helaas, enige nattigheid gooit roet in het vuur en we kruipen bijtijds onder het dekbed. Alweer zo’n prachtige dag, niet te veel gereden, mooie plekjes gezien, overheerlijke chips en fish gegeten, wat willen we nog meer ? Een beetje zon alstublieft.
Route 183 km 3 caches
Vanmorgen wakker door iets dat veel licht geeft! De zon! Duurt helaas niet lang maar het is dus wel mogelijk. Stadswandeling door Nelson gemaakt. Wat zij historische gebouwen noemen, zijn bij ons gebouwen die opgeknapt moeten worden. Nou ja, ongeveer dan. De meeste gebouwen zijn gebouwd rond 1900, de bloeitijd van dit gebied. De rijkdom is af te lezen door allerlei bijzonderheden aan de huizen. Door de ontginning van de zilver, koper, goud en tinmijnen en de aanleg van de spoorlijn was toen dit gebied toegankelijk geworden. De wegen in Nelson zijn opvallend breed. Men hield dus blijkbaar rekening met veel paard- en wagen verkeer. We gaan op zoek naar internet maar het is bijna overal (duur) betaald en de vrije adresjes waren of niet te vinden of opgedoekt. Jammer maar helaas. En ja hoor over vriendelijkheid. Wachtend op een zebrapad gaat een Canadese dame het gesprek aan en ze is trots op haar Nelson en British Columbia en dat laat ze wel even weten.
We doen nog een cache en leren wat Kokenee betekent, nl rode zalmvis. We bezoeken het gebied dat blijkbaar internationaal bekend staat om de stormloop van kuitschietende zalmen want het wordt vermeld als iets heel bijzonders en dat trekt jaarlijks voor die paar weken in september duizenden internationale gasten. Je zou dan die springende vissen zien, zoals bijv in reclames. Het gebied is prachtig en we genieten met volle teugen totdat er weer meer nattigheid valt.
Ook Kaslo is een oud stadje, maar meer houten huizen. En we bezoeken daar de laatste Canadese waterradboot, Die heeft nog gevaren tot 1957 en is met zichtbaar veel liefde gerestaureerd. Hij vaart niet meer maar de sfeer is erg mooi vorm gegeven. We complimenteren de vrijwilligers die aan het werk zijn voor deze mooie renovatie en ze glimmen gewoon van trots.
Het bezoek aan de zilvermijn in Sandon was niet mogelijk, alles was stil en we waren de enigen aanwezigen.
We lopen een stukje van de Galena trail en vinden onderweg de cache met gemak. Wildstromend water en in de verte de besneeuwde bergtoppen. Het is weer koud maar prachtig om er te zijn.
Nadat we nog een cache in New Denver doen, zoeken we weer een parkcamping op, een mooie plek in het bos en we doen moeite om een lekker kampvuur te krijgen. Helaas, enige nattigheid gooit roet in het vuur en we kruipen bijtijds onder het dekbed. Alweer zo’n prachtige dag, niet te veel gereden, mooie plekjes gezien, overheerlijke chips en fish gegeten, wat willen we nog meer ? Een beetje zon alstublieft.
Route 183 km 3 caches
donderdag 5 juni 2008
Rommelig dagje
Alweer een nacht met regen maar dat mag de pret niet drukken! We beginnen met een aantal snelle caches, ze liggen haast naast de weg dus niet echt de moeite waard maar we worden tenminste “gedwongen” om af en toe te stoppen en rond te kijken, Gezien de afstanden zouden we anders veel te veel rijden. Aan wandelen komen we vandaag niet toe maar we zijn educatief (…) bezig. We bezoeken de bierbrouwerij Kekonee Bierbrouwerij in Creston, Daar merken we dat we vandaag een uur meer hebben in verband met een tijdslijn. We dachten dat gisteren al dus waar die lijn nu precies loopt, zoeken we later wel eens uit.
De bierbrouwerij is fascinerend groot en natuurlijk is vooral het proces van inpakken en dergelijke boeiend om te zien hoe snel het gaat en hoe precies op elkaar afgestemd. En natuurlijk extra leuk als er een fles omvalt en op welk moment hij er dan uitvliegt.
En we bezochten het glazen huis van de heer Brown, een begrafenisondernemer. Hij vond het zo jammer dat alle flesjes met balsemvloeistoffen weggegooid werden en heeft jaren flesjes verzameld in begin jaren 50 er een huis van gebouwd. Rond met een zitkamer, slaapkamer, hal en keukentje. Daarnaast nog een toren en een schuur, allemaal rond. Omdat het huis op een bergklip staat, heeft hij de tuin ook bijzonder aangelegd met allemaal paadjes die kronkelen naar beneden met hier en daar een bruggetje. En een prachtig uitzichtpunt over Kootenay Bay. Nu niet want het regent. We stellen ons al voor, door die lastige trapjes: Schat haal jij de koffie even? En dan als Henk er is (tja hij wil altijd wel koffie) goh je bent de zoetjes vergeten. Dan wordt dan zwart drinken want echt gemakkelijk lopen die paadjes niet.
Verderop bezoeken we wat artistieke winkeltjes. Een weverij met prachtige sjalen en doeken van heerlijke zachte wol. Erg prijzig maar wel bijzonder mooi. Nee Lies, jouw wol hebben ze hier niet. En alleen kijken met je ogen lukt niet echt. Ernaast een smidse die prachtige dingen maakt met koper, zilver en lood en dan gesmolten glas erop. En natuurlijk nog een pottenbakkerij, een ambachtelijke bakker, edelsmid en galerie indiaanse kunst. Prachtige dingen maar onze beurs is kritischer en zuiniger.
De overtocht bij Kootenau Bay zou prachtig zijn als het niet regende. Of is het natte sneeuw. Na een zeer uitgebreide maaltijd met veel knoflook en vlees en bier of wijn overnachten we op de parkeerplaats.
In Nederland vroegen veel mensen of we familie in Canada hebben. Net alsof dat nodig is om naar dit prachtige land te gaan. In Canada wordt standaard gevraagd hoe het met je gaat, waar je vandaan komt en waar je heen gaat. In Alberta had bijna iedereen die we spraken wel ergens iemand in de familie of aangetrouwde familie wel een achterneef die in Nederland woont. En alle Canadazen geven je tips waar je heen zou moeten gaan en ze merken op dat Canada erg mooi is maar helaas zo groot.
De bierbrouwerij is fascinerend groot en natuurlijk is vooral het proces van inpakken en dergelijke boeiend om te zien hoe snel het gaat en hoe precies op elkaar afgestemd. En natuurlijk extra leuk als er een fles omvalt en op welk moment hij er dan uitvliegt.
En we bezochten het glazen huis van de heer Brown, een begrafenisondernemer. Hij vond het zo jammer dat alle flesjes met balsemvloeistoffen weggegooid werden en heeft jaren flesjes verzameld in begin jaren 50 er een huis van gebouwd. Rond met een zitkamer, slaapkamer, hal en keukentje. Daarnaast nog een toren en een schuur, allemaal rond. Omdat het huis op een bergklip staat, heeft hij de tuin ook bijzonder aangelegd met allemaal paadjes die kronkelen naar beneden met hier en daar een bruggetje. En een prachtig uitzichtpunt over Kootenay Bay. Nu niet want het regent. We stellen ons al voor, door die lastige trapjes: Schat haal jij de koffie even? En dan als Henk er is (tja hij wil altijd wel koffie) goh je bent de zoetjes vergeten. Dan wordt dan zwart drinken want echt gemakkelijk lopen die paadjes niet.
Verderop bezoeken we wat artistieke winkeltjes. Een weverij met prachtige sjalen en doeken van heerlijke zachte wol. Erg prijzig maar wel bijzonder mooi. Nee Lies, jouw wol hebben ze hier niet. En alleen kijken met je ogen lukt niet echt. Ernaast een smidse die prachtige dingen maakt met koper, zilver en lood en dan gesmolten glas erop. En natuurlijk nog een pottenbakkerij, een ambachtelijke bakker, edelsmid en galerie indiaanse kunst. Prachtige dingen maar onze beurs is kritischer en zuiniger.
De overtocht bij Kootenau Bay zou prachtig zijn als het niet regende. Of is het natte sneeuw. Na een zeer uitgebreide maaltijd met veel knoflook en vlees en bier of wijn overnachten we op de parkeerplaats.
In Nederland vroegen veel mensen of we familie in Canada hebben. Net alsof dat nodig is om naar dit prachtige land te gaan. In Canada wordt standaard gevraagd hoe het met je gaat, waar je vandaan komt en waar je heen gaat. In Alberta had bijna iedereen die we spraken wel ergens iemand in de familie of aangetrouwde familie wel een achterneef die in Nederland woont. En alle Canadazen geven je tips waar je heen zou moeten gaan en ze merken op dat Canada erg mooi is maar helaas zo groot.
woensdag 4 juni 2008
Onvindbaar, de Sparwood cache en goud
Crowsnest – Fort Steele
Na opnieuw een nacht met forse regen vanmorgen al vroeg op pad voor een rondje langs een niet op de kaart vermeld meertje. We zagen wel berensporen en veel hertenkeutels maar het bleef bij konijntjes en eekhoorntjes die voor ons wegspringen. Het is zoooo stil dat je haast gaat fluisteren.
We hebben vandaag een lastige klus te klaren. Volgens Henk wilde gisteren een tak niet aan de kant dus is de spiegel gebroken. We hebben daarvoor Fraserway gebeld en zij hielpen ons aan een adres. Later bleek dat we toch ook nog ergens anders terecht konden dus het euvel was zo verholpen.
Onderweg naar Sparwood 2 simpele caches gedaan, Can in Can en Welcome to Alberta. En in Sparwood de uitdaging om in/aan de grootste truck van de Wereld, een echte gigant, een micro cache te vinden. Na een uur zoeken met zaklantaarn en spiegel niets gevonden. Dus we moesten het opgeven. Jammer maar zelfs het personeel van het informatiecentrum weet alleen dat het er is en ook zij hebben het niet gevonden.
Het was een prachtige rit en Henk is al helemaal (…) gewend aan de automaat en de cruise controller.
Eind van de middag Fort Steele bezocht, een openluchtmuseum van een goudzoekersdorp. Er was weinig activiteit en we waren er snel door. Vandaag eens op een RV camp zodat we uitgebreid kunnen douchen, vuilwater lozen, water bijtanken en niet te vergeten, te internetten, Dus eindelijk kan ik het blog bijwerken, de logs voor geocaching doen, foto’s plaatsen en de mail even doornemen, Niet met het mailtje waar ik op wacht maar goed, wat niet is kan komen.
229 km 3 caches
Na opnieuw een nacht met forse regen vanmorgen al vroeg op pad voor een rondje langs een niet op de kaart vermeld meertje. We zagen wel berensporen en veel hertenkeutels maar het bleef bij konijntjes en eekhoorntjes die voor ons wegspringen. Het is zoooo stil dat je haast gaat fluisteren.
We hebben vandaag een lastige klus te klaren. Volgens Henk wilde gisteren een tak niet aan de kant dus is de spiegel gebroken. We hebben daarvoor Fraserway gebeld en zij hielpen ons aan een adres. Later bleek dat we toch ook nog ergens anders terecht konden dus het euvel was zo verholpen.
Onderweg naar Sparwood 2 simpele caches gedaan, Can in Can en Welcome to Alberta. En in Sparwood de uitdaging om in/aan de grootste truck van de Wereld, een echte gigant, een micro cache te vinden. Na een uur zoeken met zaklantaarn en spiegel niets gevonden. Dus we moesten het opgeven. Jammer maar zelfs het personeel van het informatiecentrum weet alleen dat het er is en ook zij hebben het niet gevonden.
Het was een prachtige rit en Henk is al helemaal (…) gewend aan de automaat en de cruise controller.
Eind van de middag Fort Steele bezocht, een openluchtmuseum van een goudzoekersdorp. Er was weinig activiteit en we waren er snel door. Vandaag eens op een RV camp zodat we uitgebreid kunnen douchen, vuilwater lozen, water bijtanken en niet te vergeten, te internetten, Dus eindelijk kan ik het blog bijwerken, de logs voor geocaching doen, foto’s plaatsen en de mail even doornemen, Niet met het mailtje waar ik op wacht maar goed, wat niet is kan komen.
229 km 3 caches
dinsdag 3 juni 2008
Waterton park
Vannacht is een stortvloed van regen gevallen maar de bergen waar we op uitkijken zijn nog wit van de sneeuw. In Waterton Park rijden we eerst richting de Red Rocks met de hoop beren te zien. Helaas, wel stonden een hert en eekhoorns model maar vandaag nog geen beer. Tis koud en na een korte stop rijden we terug naar Waterton Park Township en zien toevallig een outdoorshop. Alweer een uiterst vriendelijke dame die we met wat gebrekkig engels proberen uit te leggen dat onze omvormer/converter van 12V naar 220V het niet doet en of ze ons kan helpen. We hebben van alles aangeboden gekregen waar we niets aan hadden. Tot ze opmerkte dat de nieuwe auto’s in Canada vaak voorzien zijn van 2 sigaretaanstekers, eentje op 12V en eentje op 110V. Ahaaaa. We proberen het eens en voilá het werkt weer. Kan de laptop eindelijk opgeladen worden en kan ik tenminste verslagjes schrijven en kaarten maken totdat we een keer internetverbinding hebben.
Daarna rijden we naar Cameron Lake en genieten enorm van de omgeving. Er ligt nog best sneeuw en het ijs is half ijs half water. Geen beren dus op naar het Buffelpark alwaar we geen buffels zien. Nou ja, het weer wordt lichter dus we rijden richting Pinchers Creek om eerst een simpele maar wel leuke minimacro te doen en daarna the Creek Bank. Deze laatste liet ons een leuk stuk lopen en de cache was op een mooie plek bij het water.
Onderweg naar Crowsnest Pass een paar caches gedaan zodat we nu meer weten over de kolenmijn, Crowsnest en Frank’s Slide en we vinden een camping, simpel en midden in het bos. Henk zoekt wat hout terwijl ik dit bij elkaar typ. Warme koffie bij het vuur en dan slapen. Wat zal het hier stil en donker zijn. En er zijn beren in de buurt, volgens de waarschuwingen….
Totaal 229 km
Daarna rijden we naar Cameron Lake en genieten enorm van de omgeving. Er ligt nog best sneeuw en het ijs is half ijs half water. Geen beren dus op naar het Buffelpark alwaar we geen buffels zien. Nou ja, het weer wordt lichter dus we rijden richting Pinchers Creek om eerst een simpele maar wel leuke minimacro te doen en daarna the Creek Bank. Deze laatste liet ons een leuk stuk lopen en de cache was op een mooie plek bij het water.
Onderweg naar Crowsnest Pass een paar caches gedaan zodat we nu meer weten over de kolenmijn, Crowsnest en Frank’s Slide en we vinden een camping, simpel en midden in het bos. Henk zoekt wat hout terwijl ik dit bij elkaar typ. Warme koffie bij het vuur en dan slapen. Wat zal het hier stil en donker zijn. En er zijn beren in de buurt, volgens de waarschuwingen….
Totaal 229 km
maandag 2 juni 2008
Onze eerste indruk
Onze eerste indruk van Canadezen is dat ze vriendelijk zijn. Op een spontane manier, niet dus de opgelegde glimlach die na 8 uur vliegen verstard is op het gezicht. Nee ze blijven spontaan vriendelijk. Dus ook ’s morgens om half zeven voel je de gewaardeerde gast aan het ontbijt. En een stralende Canadees brengt je naar de campers alwaar een groep enthousiaste mensen de gasten staat op te wachten. En tja dan zegt zo’n behulpzame kracht : “Are you the same, the same, uh together uh people?” En ik kijk eens naar de man naast me en merk op: “Noonoo he is a man and I am a woman”. Tja ,de dames vinden het de mop van de dag. De ontvangst is hartelijk met goede uitleg, koffie, wat koek en dergelijke. De camper is groot maar niet te groot. Alle spullen kunnen we gemakkelijk kwijt en we zoeken de grote supermarkt op voor een eerste inslag. We laten het diervoer, tuinspullen, kleding, fietsen, doe-het-zelf-artikelen links liggen en hebben snel wat gehaald voor vriezer en koelkast en een voorraadje drinken. En dan moeten we dus aan het werk, want hier wordt verwacht dat je zelf de boodschappen scant. Zonder enige opleiding lukt dat met horten en stoten en ook daar zijn behulpzame Canadezen die ons met een brede lach bijspringen.
We rijden richting Waterton Park en pikken bij Okotok onze eerste Canadese cache op. De regen verdrijft ons dus we rijden verder dan we van plan waren en rijden zomaar de afslag van Head Smashed voorbij en pikken dus nog even een micro op bij Ford Macleod op. We komen onderweg Erratic Behaviour earthcache tegen en daarna bezoeken we Head Smashed in Buffalo Jump en verbazen ons erover hoe de blanken vanaf 1850 in zo’n korte tijd het land veranderd hebben. De indianen zijn verjaagd of leven het leven van de blanken en de buffels nagenoeg uitgeroeid. Daarom is dit informatiecentrum een bezoek waard. En de omgeving is wijds en je kunt je een beetje voorstellen hoe het vroeger was, toen de prairie nog ongeschonden was en de Indianen hier leefden. Bij de informatiebalie binnen tekenen we het logboek van de cache en bij de parkeerplek maken we een foto voor Smashing Good Time.
Daarna rijden we door de uitgestrekte verlaten vlaktes met af en toe een ranch of een serie windmolens richting Waterton Park. Onderweg vlucht er een hert van de weg, ons eerste wild maar de camera lag nog niet voorhanden, dus later beter hopen we.
We eindigen vandaag, na een kleine misrijding bij een camping vlakbij de ingang van Waterton Park. We koken zelf vandaag en voldaan kijken we naar buiten naar de besneeuwde bergen.
Noot: als de logs nog in het Nederlands staan, betekent dat alleen maar dat onze persoonlijke vertaalster er nog geen tijd voor had om te vertalen. Dat komt dus nog wel.
Noot: het blijkt lastig te zijn de links naar de logs van geocaching hier te plaatsen. Daarom heb ik bij de links de link naar onze pagina gedaan. Kun je altijd van daaruit doorlinken. Misschien vind ik nog een betere methode maar nu even niet.
Stand 324 km
We rijden richting Waterton Park en pikken bij Okotok onze eerste Canadese cache op. De regen verdrijft ons dus we rijden verder dan we van plan waren en rijden zomaar de afslag van Head Smashed voorbij en pikken dus nog even een micro op bij Ford Macleod op. We komen onderweg Erratic Behaviour earthcache tegen en daarna bezoeken we Head Smashed in Buffalo Jump en verbazen ons erover hoe de blanken vanaf 1850 in zo’n korte tijd het land veranderd hebben. De indianen zijn verjaagd of leven het leven van de blanken en de buffels nagenoeg uitgeroeid. Daarom is dit informatiecentrum een bezoek waard. En de omgeving is wijds en je kunt je een beetje voorstellen hoe het vroeger was, toen de prairie nog ongeschonden was en de Indianen hier leefden. Bij de informatiebalie binnen tekenen we het logboek van de cache en bij de parkeerplek maken we een foto voor Smashing Good Time.
Daarna rijden we door de uitgestrekte verlaten vlaktes met af en toe een ranch of een serie windmolens richting Waterton Park. Onderweg vlucht er een hert van de weg, ons eerste wild maar de camera lag nog niet voorhanden, dus later beter hopen we.
We eindigen vandaag, na een kleine misrijding bij een camping vlakbij de ingang van Waterton Park. We koken zelf vandaag en voldaan kijken we naar buiten naar de besneeuwde bergen.
Noot: als de logs nog in het Nederlands staan, betekent dat alleen maar dat onze persoonlijke vertaalster er nog geen tijd voor had om te vertalen. Dat komt dus nog wel.
Noot: het blijkt lastig te zijn de links naar de logs van geocaching hier te plaatsen. Daarom heb ik bij de links de link naar onze pagina gedaan. Kun je altijd van daaruit doorlinken. Misschien vind ik nog een betere methode maar nu even niet.
Stand 324 km
zondag 1 juni 2008
De reis er naartoe
Vanmorgen waren we beiden al vroeg wakker en omdat alles al klaar was, waren we snel en vroeg op pad. Met de eigen auto dus Henk zette me af met de bagage en bracht de auto weg. Helaas kon ik niet inchecken en de bagage afgeven want er wat vannacht een grote stroomstoring geweest zodat alle incheckbalies met achterstanden en problemen kampten. Gelukkig voor ons waren we dus zo vroeg dat we ook vroeg aan de balie stonden. We hebben heel wat boze reizigers gehoord maar ons vliegtuig had maar een korte vertraging dus om 14.00 zaten we eindelijk in de lucht voor het sprongetje naar London. We hadden al gezien dat onze koffers ingeladen werden. En om 14.15 waren we er al. Das al een uur gewonnen. Heathrow is groot en engels en eigenlijk heel soepel was de incheck en ook daar een kleine vertraging zodat we om 16.45 weer de grond onder onze voeten zagen verdwijnen. De vlucht ging over Engeland, Ijsland, stukje noordpool en soms was het even minder wolken en genoten we van fantastische uitzichten. En hoe mooi is vliegen, we landen al om 18.30 uur. Ook de tranfer ging snel dus nu in prima travelodge. Zaterdag had ik Fraserway al gebeld, en die blijken ons morgenvroeg al om 7.00 te halen. Oef das vroeg dus we gaan ons maar douchen en slapen. Want is het nu negen uur of 5 uur? Beetje moe zijn we wel dus toch maar de caches van Calgary aan ons voorbij laten gaan.
Abonneren op:
Posts (Atom)
