donderdag 26 juni 2008

Terug in Nederland, weer veilig thuis

Na een slecht geslapen nacht om elf uur in Londen. Alwaar snel bleek dat het vliegtuig naar Amsterdam ruim een uur vertraging heeft. In Amsterdam blijkt dat de man waarbij onze auto geparkeerd staat, net even wat verder weg is dus de auto ophalen en dan mij oppikken met de bagage duurt langer dan verwacht. En dan in de file rond Amsterdam dus pas om half negen gaar en slaperig en hongerig thuis.

En als je dan de post openmaakt, sta je snel weer met beide benen op de grond. Het zit er weer op. Nadat we al 2 jaar geleden plannen maakten, hebben we het nu achter de rug. Een paar dagen uitrusten en dan weer denken over een volgende reis? Vast wel. Vooral even uitrusten, we hebben weer veel te druk gedaan, heel erg veel gezien en genoten maar we zijn allebei wel moe. Het slapen ging goed in de camper, goede matras maar ik mis toch wel het verstelbare bed. Ik en mijn rug dus. En de ruimte om Henk iets op te laten schuiven als hij bepaalde geluiden maakt die hij zelf nooit hoort. 

En we missen Sierra, die halen we morgen. Dan ook de foto’s selecteren enzo. En de laatste routekaarten bijwerken anders komt het er niet meer van. In totaal hebben we 4437 km gereden, meer dan gepland maar het af en toe omrijden voor een cache tikt aan. Maar toch netjes onder de 4500 gebleven.

Het was fantastisch en een ervaring die we nooit vergeten. Een aanrader dus.

woensdag 25 juni 2008

Inpakperikelen enzo

Vandaag de camper inleveren en dat betekent toch nog even hard aan het werk om alle bagage weer in te pakken. Zoals gewoonlijk hebben we deze vakantie nog wat kleding vuil gedragen en weggegooid en dat was eigenlijk best veel. Maar tja, als je dan weer spullen koopt, moet het toch weer passen in de koffers.

Met enig pas- en pushwerk lukt het gelukkig wel en de camper is van buiten vreselijk smerig en van binnen bijgehouden dus dat is niks extra werk. De buitenkant hoeven we gelukkig niet te doen.

Op ons gemak nemen we de rustige route naar Airdrie waar we een laatste cache oppikken als een soort laatste-in-Canada. Het inleveren gebeurt relaxt, het is rustig en als alles afgehandeld is, staat het busje al voor om ons weg te brengen naar de vlieghaven. We hebben geen haast, want we vliegen pas om half zeven. Dus ontspannen het laatste ritje en dan sta je in de aankomsthal. Waar zijn de tickets en paspoorten? De hele vakantie lagen ze in de magnetron omdat we die nooit gebruikten (want dan heb je stroom nodig en we slapen liever op parkcampings en daar is dat niet). Tja, gisteren zag ik het nog liggen en dacht dat Henk als hoofd inpakker dat ook zou regelen. (Als ik iets klaarzette wat mee moest, was Henk uit concentratie). En Henk is ze dus vergeten, ze liggen nog lekker in de magnetron.

En dan is het heerlijk dat je bij een goed bedrijf huurt, we bellen, ze kijken en bellen terug en de chauffeur komt zo snel mogelijk weer onze kant op. Ruim op tijd en zonder stress wachten we. Jaaaa Krishna, zonder stress, want we konden er niets meer aan doen. En zonder kosten omdat Fraserway dit service noemt. De warme douche voor Fraserway dus.

Het bleef natuurlijk wel de vraag, was Henk het vergeten of had ik het alvast op de vaste plek moeten opbergen?

En trouwens, de wachttijd hebben we buiten de luchthaven doorgebracht op een bankje IN DE ZON! De eerste en gelijk de laatste keer dat we rustig buiten zitten in de zon. Dus als we al wat bruin gekleurd zijn, is het door dat wachten.

En dan op weg naar huis. Een ruim vliegtuig want de beenruimte is groot. Geen eigen scherm, zelfs geen geluid van het entertainmentsysteem maar daarvoor kregen we een soort tegoedbon. Nou wij misten het niet. Wij proberen te slapen om de jetlag te overbruggen.

dinsdag 24 juni 2008

De laatste echte volle dag

De laatste volle dag in Canada en hij begint zoals zo vaak: regen en bewolking. Dus de vliegplannen worden geannuleerd, we willen niet wachten tot vanmiddag en we gaan maar eens aan het geocachen. Op de weg van Canmore naar Cochrane liggen er genoeg voor een korte wandeling dus heel langzaam komen we in de buurt van Cochrane. Onderweg veel moois gezien en langzaam verandert het landschap van stoere bergen met witte toppen naar glooiende groene vlaktes.

Een mooie afsluitingsdag die eindigt met een behoorlijk kampvuur van het overgebleven hout. Henk zorgt voor het inpakken want zijn idee daarover verschilt nogal met mijn idee. Ik ben een propper volgens hem en ik vind hem te netjes, alles is toch smerig en gaat de was in. Maar tja niet alles kan gepropt worden dus mag hij inpakken en opruimen en werk ik de logjes bij en het weblog.

Wat hebben we veel gezien! De vlakke landen ten zuiden van Calgary met enorme graanvelden en koeienranches, de rust van Waterton Park met de eerste sneeuw en wilde dieren, de pioniersdorpen in Kootenay, de verlatenheid en rust tussen Creston en Kootenay Bay. En de mijnwerkersdorpen en eerste hotsprrings in Slocan Range, Revelstoke and de nog in winterse buien gehulde Glacier National Park, het vruchtbare Salmon Arm met fruitkwekers en de door vulkanen vreemd gevormde afgetopte bergen bij Lytton met de Hell’s Gate en het machtig mooie Well’s Gray. Daar zagen we pas echt beren in meervoud en maakten we kennis met muggen (die ons later zelden opzochten) En dan natuurlijk de echte Rockys, eerst Mount Robson, dan Jasper, de Icefields Columbia, lake Louis en een uitstapje zodat we konden genieten van het prachtige vogelrijke wetland van Kootenay, terug naar Banff en haar overweldigende omgeving en dan via Canmore en de golvende velden van Alberta bij Cochrane morgen naar het startpunt.

En dan vergeet ik de railwerkers die de treinsporen hebben aanlegd waar we veel over gezien en gelezen hebben. En de Aziaten die verplicht te werk werden gesteld aan de aanleg van de Icefields Highway. En natuurlijk de indianen, wiens sporen gekoesterd worden. En al die snippertjes aanvullende info die we kregen bij het geocachen, over onbekende plekjes met gedenkstenen en historische informatie. Hoe en wat weten we nog over 10 jaar?

Morgenvroeg even vegen, douchen en dan camper inleveren en naar de vlieghaven. We vliegen pas rond half 7 maar we hebben een korte nacht. Nog wat tijd rondbrengen op Heathrow en ’s middags weer op Hollandse bodem. Bah eigenlijk hadden we nog wel 4 weken willen blijven, het begint nu hier ook zomers te worden.

maandag 23 juni 2008

(we) Can More

Inderdaad, interessante cachedag rond Canmore. Vliegen ging weer niet door, nu eens door te veel wind. Morgen laatste kans dus.

Wat is het hier toch bijzonder mooi en afwisselend. Tenminste als je van bergen  Vanmorgen op de camping nog een paar herten gezien en veel eekhoorntjes. Leuke beessies, bewegen razendsnel en staan zo weer doodstil.

Weer een prachtig en rustig meer ontdekt. Natuurlijk door geocachen.

En we verbazen ons over de gediciplineerdheid van de Canadese bestuurders. Een kruispunt kent een stopteken. Je moet dan stoppen en daarna rijden, in volgorde van aankomst van de bestuurder. Maakt dus niet uit wie van links of rechts komt. Dus gewoon wachten op je beurt. Iets voor Nederlanders????

Vanavond heeeeeerlijk gegeten. Ribeye van de elk, nog lekkerder en sappiger dan biefstuk, met een heerlijk krokant suikerkorstje, jammie. En een toetje om je vingers bij op te eten. In een schaaltje iets gebakkens, buitenkant krokant, binnenkant vloeibare chocolade. Daarnaast een paar aardbeien, sinasappelstukjes en ijs. Beetje ijs bij de mousse, of een stukje aarbeien, om je vingers af te likken.

Morgen laatste dag. We willen kijken of het lukt de 500ste cache van ons in Canada te vinden. Zal er om spannen denk ik. En we hebben dus nog een helicoptervlucht te doen en we hebben nog plannen een indianenmuseum te bezoeken, die in Banff was waardeloos. En morgenavond de camper opruimen en alvast zoveel mogelijk inpakken. We redden het niet met 1 tas minder thuis te komen, zoveel extra dingen gekocht. We willen daarover nog niet nadenken. We genieten gewoon nog even ;)

zondag 22 juni 2008

Banff

Vandaag nauwelijks wat gedaan  Banff en nauwe omgeving verkent, gewinkelt (nee sorry Lies geen wolzaak kunnen vinden), één enkele cache, indiaans museum bezocht wat meer leek op een soort: kijk eens wat ik gevonden heb) en gegeten in Banff en nog een ritje om wat wild te spotten maar het bleef bij een enkele hert en wat kromhoorngeiten. En natuurlijk eekhoorntjes 

De camping is in vergelijking met gisteren uitgestorven. Heel toiletblok voor ons alleen, nou ja waarvoor dus.

Vanmorgen eventjes langs de weg op internet en de stand van Nederland in de EK gelezen, ach daar wordt je ook niet vrolijk van.

Canadezen zijn na 3 weken nog steeds erg vriendelijke mensen, ze stoppen altijd als je de weg oversteekt, dringen niet voor, zijn behulpzaam in de winkels, willen bijna altijd weten waar je vandaag komt, en hun natuur zorgt ervoor dat je steeds weer mooie uitzichten hebt.

Elke dag opnieuw zoveel moois, je zou er verwend door worden. Nou dan zijn we nog steeds niet, we genieten nog steeds heel erg veel. Alleen over vandaag niet veel te vertellen.

zaterdag 21 juni 2008

Geen land voor truukjes

Had ik jullie al vertelt over beren en truukjes? Nee he. Vanmorgen eindelijk weer eens internet dus wel een foto geplaatst van de beer op zijn rug. Die beer liep gewoon toen we hem spotten. Na een tijdje zei ik voor de grap: goh beertje, doe eens een truukje, En ja, hij ging op zijn rug liggen.   Toen we ergens anders beren spotten, een paar dagen later, stonden ze achter een vangrail een meter of 10 van ons vandaan. Henk wou ze beter zien en ging achter de camper staan. En ik zei weer : goh beertje kun je geen trukje doen? En ja hoor hij maakte als het ware een sprongetje door gelijktijdig zijn 2 voorpoten op te tillen, zo’n 15 cm opzo. Ik kon bij wijze van spreken de schrik van Henk ruiken. Die haalt geintjes als uit de auto gaan om ze beter te bekijken wel uit zijn hoofd!

Vanmorgen dus al voor te internetten op berejacht. Ook een cache gedaan bij Olive Lake, een schitterend meer, glashelder maar wel de kleur van groene olijven. Machtig mooie plek maar we wilden ook beren zien. En ja hoor, nu was het bij het wegrijden dat we twee beren naar de cacheplek zagen lopen. Die gekke berenbel is dus geen luxe maar noodzaak om ze niet op je wandelpad tegen te komen. Of je neemt een drukke trail naar bijv. Paints Pots, waar de indianen al de kleuren geel en rood van het zand met mineralen gebruikte. Daar kom je geen beer tegen. Wel verderop langs de weg. De deers zijn te snel weg als je stopt om ze te fotograferen. En vlak bij de camping liepen er kromhoornschapen op de weg, een hele kudde.

De coyote nog steeds niet gezien, en ook niet de grizzlebeer  Dus het blijft nog even afzien, zeker omdat de camping schitterend gelegen is met een machtig mooi uitzicht op een stijle berghelling met sneeuw (het lijkt een tiental meters weg…) en we zelf moeten koken want ook hier in (weer) geen restaurant in de buurt. Naar Banff is door de bergweggetjes toch zo’n 30 km en daarin hebben we geen zin meer. Hoe zal Nederland gespeeld hebben ?? (inmiddels dus gehoord. jammer)

vrijdag 20 juni 2008

Treintjes kijken

Lake Louise, de parel van de Rocky Mountains. Iedereen kent eigenlijk wel de foto’s van de in het meer spiegelende berg met sneeuw. De meest bekende foto van Canada, zeggen ze. Eerlijk gezegd hadden we niet zo’n zin in zo’n drukke plek dus we gingen vanmorgen al vroeg maar dat vroeg werd wat later want soms moeten er boodschappen gedaan worden. En tja, in verband met de turbulentie tussen de bergen geen rimpelloos meer en goed spiegelde berg. Voor ons geen probleem maar voor de tientallen aziaten die hier waarschijnlijk precies een uur voor hebben, een heel gedoe. Met toestellen en statieven maar rond lopen en kijken. En de dames in allerlei posities goed voor de lens krijgen, balancerend op de stenen aan de rand van het meer. Heel idyllisch maar ook dus heeeel gewoon. We hebben er twee caches gedaan dus ook onze wandeling weer binnen. Gelukkig weinig klimwerk.

Verderop houden we ons over de kunst van het tunnelbouwen. Treinen hebben een maximum aan de te overbruggen schuinte en in Kicking Horse Valley is dat 5,2%. En dat lukt niet met een bochtje, Dus hebben ze begein 1900 met behulp van Zwitserse tunnelbouwer twee halfronde tunnels in de bergen gehakt zodat de trein een soort loop maakt. Je ziet op een bepaalde plek de trein langsrijden naar de eerste loop. Je ziet de trein lager weer terugkomen en dan opnieuw een tunnel in voor de tweede loop en nog lager uitkomen. Ik heb al verteld dat de treinen wel tot anderhalve kilometer lang zijn. Dus op een bepaalde plek zie je de trein bovenlangs, middenin de tunnel ingaan en onderaan eruit komen. Niet een paar seconden maar tellen lang zie je dus drie keer dezelfde trein. En trouwens, een coupe blijkt bijna 2 minuten over de tweede loop te doen.

Verder via Golden naar Radium Hot Springs waar we eens heerlijk in de zon in warm water hebben liggen weken, kijkend naar de bergen en ja hoor, het ligt pas langs de doorgaande weg. Gekke jongens hoor, die Canadezen. De bron is er natuurlijk langer dan de weg 

Machtig mooi weer, machtig mooie omgeving, machtig mooie dag. Alweer 