van zon tot sneeuw en ijs

Zoals de kop al zegt, wordt de tweede helft van de dag beheerst door sneeuw en ijs. We ontbijten langs de doodstille highway en genieten van de met zon overgoten sneeuwhellingen. Het voordeel van de Highway Icefields vanaf het noorden te nemen is dat de noordelijke hellingen nog besneeuwd zijn. Kom je van het zuiden, zie je het gewoon wat minder mooi (vinden wij). We aanschouwen de wondere wereld van bronzand, bronwater dat door heel fijn zand komt en vreemde bubbels en patronen maakt. De cache daarbij was weer ingenieus verstopt door een kokertje met camopapier op te hangen in een dennenboom (tenminste een boom met naalden) Je kijkt er dwars langs, we zijn er verdacht op en toch duurt het een kwartier voordat we opgelucht kunnen zeggen dat we ook deze van Daps hebben gevonden. (De geocacher waar we het gisteren over hadden.)

De weg vervolgen is genieten van dit landschap, het is een soort uitgesleten dal, dus redelijk vlak met daardoorheen de meanderende rivier. Hier en daar groeien wat bomen en we spotten nog wat kromhoorngeiten en elks. Het weer wordt minder dus we twijfelen heel erg of we de “bus” over een stuk van het inmense Columbia Icefield wel op willen. De wachtijd is door de stroom toeristen al een uur. We besluiten tot nee, al die mensen….. We lopen naar buiten en de gletser, een uitloper dus van het Icefield, is in dikke wolken gehuld. Dus je ziet boven niet veel. We zoeken een camping in de buurt om als het morgen nou toch heel zonnig is, alsnog een kans te wagen. We hebben een middagje vrij ;))))) En buiten sneeuwt het, of regent het natte sneeuw. Dus koud, dan is koken in de camper niet erg. En een beetje uitrusten en slapen.

En ja hoor het is gelukt! Ik (Nelleke) ben altijd degene die bang is wat vergeten te zijn. Daarom zijn lijstjes handige hulpjes die goed werken tegen stress. Dus we dachten dit jaar juist teveel handige hulpjes meegenomen te hebben. Bijv latex handschoenen voor wisselen afvoerslang, (oude) vaatdoekjes en kurketrekker, die lagen allemaal in de camper. Nee ik ben een onderdeel vergeten. Ik had me verheugd om te spelen met sluitertijd en belichting enzo met behulp van een statief. Zeker watervallen zijn daarvoor bijzonder geschikt. En ja hoor, dat plaatje wat je op de camera schroeft, zat dus niet (meer) op het statief dus ligt waarschijnlijk thuis ergens pronkend te liggen wachten. Heel jammer want we komen veel watervallen tegen. Steeds denken en zeggen we, weer eentje, moet dat nou? Ja dat moet haast wel want steeds zijn ze anders en steeds weer verbazen we ons over hoogte en/of breedte en/of diepte en/of kracht. Dus helaas niet van die mooie watervallen met vervagend water alsof je het ziet stromen. Uit de hand lukt dat niet en een juiste plek om de camera op te leggen is vaak niet voorhanden. Zielig he. Nou dan kan Nella ook niet jaloers worden, denk ik maar ;)))

En zou iemand kunnen regelen dat we een coyote kunnen fotograferen, die beesten zijn zo supersnel. En o ja de eekhoorntjes zijn er in soorten en ze lijken ook steeds sneller te worden. Vogels horen we wel maar zijn ook al niet van plan even rustig te gaan zitten. Tja het is lijden als je in Canada bent.